Bahamian rhapsody

Vrijdag bestond uit een dagje rijden. Van Key West tot praktisch aan Key Largo heeft mijn reisgezel geslapen. Ach ja, het is geen straf om te rijden over de 7 Mile Bridge en langs de kust.

We zijn die middag doorgereden tot aan Fort Lauderdale. Of Lauderdale-by-the-beach om precies te zijn.
In de meeste tentjes en barretjes staat bijna volcontinu CNN op.
Het 'ongeluk' met Malaysian17 laat me niet los. Niet in de laatste plaats omdat ik een van de passagiers kende. Ik vind het zo ontzettend erg voor alle inzittenden en alle nabestaanden.
Zoveelste slachtoffers in een oorlog waar ze niks mee te maken hadden..... En dat terwijl de meesten vol enthousiasme op vakantie gingen.
Vreselijk.
En november zal toch slikken worden, daar er in zeer korte tijd 2 hoofdrolspelers zijn weggevallen....
Het heeft niks met mijn reis van doen, maar ik vond het niet meer dan netjes om er even bij stil te staan.

Zaterdag was een ontspannen dagje. We hadden besloten om ook die nacht nog in een redelijk gedateerde inn te verblijven. Wel zo gemakkelijk, aangezien we zondag vanuit Port Everglades/Lauderdale een mini-cruise geboekt hadden naar Freeport, de Bahama's.

Maar eerst een beetje niks doen op het strand. Beetje wat zonnestraaltjes meepikken en afkoelen in de helderblauwe oceaan.
Oceaan met visjes die aan je voeten knabbelden. Het is even schrikken, maar dan besef je je dat men bij een spa daar enkele tientallen euro's voor neertelt. Dus laat maar lekker knabbelen.
Het zijn immers geen piranha's :)

Het zand was godgruwelijk heet en er viel bijna niet op te lopen.
Wat resulteerde dat ik heel erg oncharmant over het strand waggelde. Ook niks nieuws gok ik zo, ;)

Op het heetst van de dag zijn we terug naar onze inn gegaan, om in het zwembad daar nog wat af te koelen. Onze kamer had een zitje in de schaduw, dat was een totale verademing!
Nu slepen we al vanaf Miami een fles rose mee.
Sommige hotelkamers hebben een koelkastje op de kamer, maar vaak ook niet.
Dus we leuren al bijna 3 weken met een fles glührose.
Nu hadden we eindelijk een koelkastje (èn kurkentrekker!!), dus na een dikke dag koelen, lustten we beiden wel een lekker fris glaasje.
Toen Casper had ingeschonken bleek het 'gewone' rode wijn.
Ijskoude rode wijn.. Gutverdegutver.
Malbec on the rocks. Zoiets.
Maar mij smaakte het best goed na zo'n enorm warme dag. :)

Na een take away pizza te hebben genuttigd aan het strand, zijn we langs de vloedlijn nog eventjes verder gewandeld.
Mooi om te zien dat de ei-leggende schildpadden op allerlei manieren geholpen en beschermd worden.
Straatverlichting gaat uit en gebieden met eieren worden afgezet.

Het zou een vroege nacht worden, want de wekker stond om 4.30u.
Dus die avond onze handbagage gevuld met de hoognodige benodigdheden voor 2 dagen, de rest in de auto gelaten.

We zouden vanuit Terminal 1 vertrekken. Dus auto geparkeerd en met slechts 2 kleine tassen en restanten pizza door de douane...
Uiteindelijk wel nog 2,5 uur moeten wachten in een ijskoude terminal.
Gaabske voelde zich ook langzaamaan een diepvriespizza...
Het was echt niet sjiek, zo koud. Zeker als de temperatuur al 2,5 week niet onder de 28 is geraakt.

Op de ferry was het razenddruk; dagjesmensen, toeristen die voor een paar dagen zouden blijven, en gewoon bewoners van Grand Bahama Island.
We scoorden een zitje en 3 uurtjes later zetten we onze voetjes op Bahamiaanse bodem! Ya mon!

Met een shuttle zijn we naar het hotel gegaan. Een beetje armetierige toko, maar wie let daar op als ie op de Bahama's is?!
Dat bedoel ik!
Handdoeken geregeld in het hotel en zwemmen maar! Het strandje was klein en druk, maar wel gezellig.
Het zwembad was heerlijk!
Na een paar rondjes zijn we de grottenbar (jaja!!) ingezwommen en hebben we ons door Alfie de barman heerlijke cocktails laten voorzetten.
Bahama Mama's, Mango Punch, Love Bite etc. Casper waagde zich nog aan een Pirate's Juice; ALLE, jawel, ALLE soorten Bacardi Rum in één glas. Bacardi Coco, Bacardi Limón, Bacardi dit en Bacardi dat.
En een heel klein beetje ananas sap.
Toen ik een slokje nam dacht ik dat ik vuur kon spuwen. Jezus.

's Avonds zou er een vreugdevuur op het strand zijn. Dus we zouden maar snel eventjes naar Lucaya gaan, een marktplein met allerhande winkeltjes.
Daar wat rondgeneusd en geprobeerd te pinnen. Geprobeerd ja.
Twee pinautomaten van de RBC en een van de Scotia bank. Alle drie tevergeefs.
Toen we een restaurantje ingingen vroegen we eerst of een bankkaart met Maestro geaccepteerd zou worden, het werd even nagevraagd en ja; GEEN PROBLEEM.
Wij alligator bites gegeten (gefrituurd) en erna een visschotel.
Beetje jammer dat het allemaal gefrituurd was en je nou niet kon achterhalen of het nou witvis, scampi of schelpdieren waren waar je op aan het kauwen was...

Toen kwam de rekening; GROOT PROBLEEM.
Maestro werd niet herkend. VISA had ontoereikend saldo. Cash hadden we niet meer genoeg.
Gutverdegutver... En we hadden het nog wel gevraagd.
Ruim een uur hebben ze liggen klooien met de VISA en de gewone ING kaart. Het was allemaal ten spijt.
We hadden nog 50$ cash bij ons...

De eigenaar van het tentje zat natuurlijk ook in de stress, daar hij anders de boot in zou gaan.
Van een of andere afwashulp had ie de auto gecharterd en is met ons allerhande banken langs gereden. Ook de pinautomaten met het Maestro logo weigerden dienst.
ING kan wederom een kleine klacht tegemoet zien...
We reden en reden en reden. Aardige vent hoor, snapte onze rotsituatie ook.
Uiteindelijk, na ruim 2 uur kwamen we aan bij de First Caribbean Bank, alwaar Cas dan eindelijk eindelijk eindelijk geld heeft kunnen pinnen. Met zijn VISA, waar te weinig saldo op stond... Heel raar. Maar goed, we hadden een klein beetje cash.
Meneer in de auto ook blij.

In de auto, terwijl Casper van pinautomaat naar pinautomaat hobbelde, informeerde ik bij Geremy (zo heette hij dus) of ik op een of andere manier aan een Bahamiaanse kentekenplaat zou kunnen komen.
Hij wist wel een manier, via een vriend ofzo....

Nadat we het geld hadden kunnen bemachtigen, stopte hij in een achterafstraatje. Hij stapte uit zonder iets te zeggen en klopte aan bij een huis, waar hij naar binnen ging.

Woonde hier zijn vriend??
Of worden we straks overvallen en van onze laatste 100$ beroofd?!?
Plots ging de voordeur weer open en kwam Geremy gewapend met een schroevendraaier naar buiten.
Eh... Wat?!
Hij wurmde zich door een met hangsloten gesloten hek en verdween om de hoek. In minder dan 2 minuten kwam ie terug, met nummerplaat!
We moesten heel hard lachen; bleek dat we bij hem thuis waren en dat hij een kenteken van een van zijn eigen auto's had afgeschroefd!
Zo aardig!
Hij heeft ons zelfs bij het hotel afgezet, wat ons weer een tochtje met de ferry bespaarde.
Met een klein beetje ademruimte zijn we richting het vreugdevuur getogen (het resort lag pal aan het strand, dus we waren er zo!)

Heeeeerlijk!! Mensen allemaal in het zand om dat uit de kluiten gewassen kampvuur heen.
Marissa, een meid die we in de grottenbar hadden leren kennen, wenkte ons.
Schijnbaar konden we gratis Bahama Mama's en Kamikazes bestellen. He bah, moet dat nou?!
Hop, naar de bar.
Stonden we daar; met onze voetjes in het zand, drankjes in de hand, bij een bonfire, op de Bahama's.
Ya mon!
Marissa stelde ons voor aan twee lokale kerels. Ricky en Captain Willy. Wat een gasten. Ik vond ze al vreemd vanaf het eerste moment. Maar ach, ik kende ze niet, dus moest ik van mezelf niet zo wantrouwig zijn.

Het bleek niet alleen een vreugdevuur, maar een complete bonfire party.
Er werden spelletjes en quizjes gehouden. Limbo gedanst en vuur gespuwd.
Later bleek dat je voor dat feest 50$ had moeten betalen. Casper en ik zijn gewoon binnengevallen.

Nadat het feest afgelopen was, zeiden Ricky en Willy dat ze naar een verjaardagsfeest van een vriend gingen en dat we ook mee konden (we = Marissa en haar veel te vervelende, dronken moeder, een of andere Dave, Casper en ik)
Er zou vervoer naar toe zijn. Iedereen was lyrisch. Casper en ik niet zo.
Ik heb het gezien in een township in Namibië; het zal misschien wel allemaal leuk en aardig en onschuldig zijn, maar als we geen vervoer terug konden vinden......
Dus we hebben vriendelijk bedankt.

Zodoende ontstond het plan om 's avonds laat nog te gaan zwemmen. Ik heb dit keer besloten op het droge te blijven, en wachte aan de zwembadrand met mijn poezelige pootjes in het water, terwijl de rest zich omkleedde.
Ik zat daar aan de rand, toen ik een donkere gedaante door het water op me af zag zwemmen. Nagenoeg geruisloos. Ik zag alleen die knalwitte ogen op me gericht.
Ik herkende Ricky. Ik liet duidelijk blijken dat ik niet onder de indruk was. Was schijnbaar een afknapper voor hem. Wat jammer nou.

Niet veel later lagen ook Dave, Casper en Marissa in het water. Ricky vertrok met de noorderzon.
Tijdens die zit aan de zwembadrand ben ik weer tig keer gestoken.
Ik zeg je, Spiderman krijgt concurrentie. Ik heb muggenbeten (??) die ongeveer 4x de normale afmeting hebben. Het kan niet anders of die beesten hebben me superkrachten gegeven.

Maandagochtend zouden de banken om 9.30u open zijn, dus hadden we weer een tochtje naar de markt van Lucaya voor de boeg. We hadden toch echt financiële middelen nodig, als we wilden gaan snorkelen.
Dus met de ferry naar Lucaya. Nog wat pinautomaten geprobeerd. Verrassing: nul, nada, nikskes.

Dus dan toch maar met de bus naar de Commonwealth Bank. Daar zouden ze ons vast en zeker kunnen helpen.
Er stopte een afgeragde rammelbak, waar amper 10 man in pasten. Wij gezegd waar we heen moesten, dus off we were; hobbelend en rammelend.
Bij de Commonwealth bleek dat ze ons niet konden helpen. Niet met VISA, niet met bankkaart en ID. Zelfs de 75€ omwisselen konden ze niet.
AAAARGH!!

We liepen naar buiten en de bewaker vertelde ons dat we het bij de Scotia moesten proberen.
Een busje dat over de parkeerplaats reed hebben we toen aangehouden.
Ik geloof dat het het oudste busje van heel Grand Bahama Island was. De afdrukken van de veren van de zitting waar ik op zat staan waarschijnlijk nog steeds in mijn kont.

De chauffeur is met ons kilometers doorgereden naar de Scotia. Toen we uitstapten zei de stokoude chauffeur dat hij aan de overkant op ons zou wachten. Beetje zielig voor alle mensen die overal op de bus stonden te wachten, maar ach, die pakten maar een ander busje.

Hoppa! Vol goede moed naar de Scotia! Kom maar op met die centjes!
Wa wa wa waaaaa. Hun systemen lagen eruit en ze konden daarom niks voor ons doen. Ook het omwisselen van euro's naar dollars niet.
Gooooooooooodverde.....

Maar aan de overkant lag niet alleen onze fossiele chauffeur in zijn busje te slapen; daar lag ook de RBC bank.
Daar hebben we uiteindelijk onze 75€ om weten te wisselen, maar pinnen ging nog steeds niet.
Hoe dan ook, we hadden genoeg voor de snorkeltour.

We hebben met een bootje een enorm stuiterende tocht gemaakt om naar de snorkelstek te komen. De oceaan was flink ruw, maar dat vond Gaabs alleen maar leuk!

Het te water gaan vergde wat moeite, maar toen ik eenmaal in het azuurblauwe water lag; woooooowww!
Zoveel mooier dan op Key West (minder mooi dan in Belize).
Zoveel bontgekleurde visjes! En ze kwamen allemaal op ons af (ik vermoed dat ze vaak gevoerd worden door snorkelaars)
Erg bijzonder om ze linea recta op je duikbril af te zien komen.
Alleen een beetje ruk dat er door die hoge golven steeds water in mijn snorkel kwam.
Maar oh, het was het zo waard!!
Het koraal was schitterend en om dat onderwaterleven zo te kunnen aanschouwen is gewoon speciaal!

Eenmaal terug aan wal hadden Cas en ik besloten dat we nog wat aan het zwembad zouden liggen alvorens we om 16.30u opgepikt zouden worden voor de overtocht terug naar Miami

We hebben de vakantie in stijl afgesloten; in de grottenbar met cocktails en bier.
Vlak voordat we weg moesten kwamen Marissa en Dave ook nog even bij ons. Gelukkig is het zonnestraaltjes van een moeder na enkele minuutjes afgedampt. Waarschijnlijk zat ze op haar vaste stekje in de bar.

Zo.... En nu zitten we weer op de boot. Zometeen eerst een pinautomaat zoeken in Fort Lauderdale en dan door richting een motel of hotel in de buurt van het vliegveld van Miami. Dan hebben we morgen tenminste nog wat asn de dag, voordat we om 16u het luchtruim ingaan.
Woensdagochtend omstreeks 7u zet ik dan weer voet op Düsseldorfse bodem en zit deze reis er weer op.
Bedankt voor het lezen en tot snel!
Dag lieve mensen, kus!