Het voordeel van Florida...

.... Is dat het zo dichtbij Amerika ligt ;)

Het was weer een heerlijk tijdstipje om op te staan vanochtend; om 4.45u stond het plingetje van de telefoon gepland, ten teken dat ik toch echt uit de veertjes moest. Maar ja, verrassing; dit meisje was alweer ver voor de wekker wakker.
De vakantie ging nu echt beginnen!

Even een korte douche genomen, erna Casper gewekt die nog zalig lag te dromen op de bank en die vervolgens de badkamer op gejaagd.
Laatste dingetjes geprint van vlucht, huurcabrio en hotel en off we were!!
Miami was calling us!

Aangekomen op Düsseldorf hebben we de koffers gedropt (voor de verandering eens geen backpack, maar een heus, mooi koffer!)
Nadat we de douane door waren zijn we op zoek gegaan naar de Starbucks, om de traditie weer eens voort te zetten. Maar helaas, geen Starbucks voorbij de douane..
Extra balen dat we ook nog eens een half uur (jaja, een héél half uur!!) vertraging hadden.
Oh, het ongeduld!
Ook erg leuk dat Casper nèt op dat moment een stukje van de NOS nieuws site voorlas over aangescherpte vliegtuigcontroles op vluchten naar de VS.
Zo'n groepje radicale randdebielen heeft schijnbaar een methode ontdekt geïmplanteerde explosieven mee aan boord te nemen. Geïmplanteerd ja.
Stelletje freaks.

Enfin, aangezien het over het algemeen toch zo'n vaart niet loopt heb ik me in de kist heerlijk bij het raampje geplant en Cas met zijn lange stelten aan het gangpad, zodat de stewards met hun trolleys daarover konden struikelen.
Tijdens de vlucht van toch weer 9,5u voor het eerst echt kennis gemaakt met de serie Game of Thrones.
Niet verkeerd, helemaal niet verkeerd! Beetje erg bloederig wel en incestueus op bepaalde momenten en er zitten wat karakters in die me zwaar op de wekker gaan, maar ach. Beter dat dan aan wandelende explosieven denken, nietwaar..... O_o

Op Miami International Airport onze huurauto opgepikt; een zilvergrijze Ford Mustang cabrio (mag ik even een applausje?!)
Casper trapte iets te enthousiast op het gas, waardoor de bolide als een hazewind en met piepende banden de parkeergarage door schoot.
Erna met het dak naar beneden de 195 over richting Ocean Drive. Het voelde als een scene uit een film!
De koperen ploert brandde als een helletje. Op een bepaald moment wisten we niet meer of we gewoonweg zweetten of dat we daadwerkelijk aan het smelten waren.

We zijn over South Beach gewandeld en vervolgens bij twee verschillende tentjes cocktails gaan drinken.
Het is natuurlijk Miami, en dan ook nog eens Ocean Drive, dus de versnaperingen zijn nogal aan de prijs.
Maar f***ing $48 voor één cocktail zagen we beiden niet aankomen.... Ok, toegegeven, het werd praktisch geserveerd in een vissenkom en met zijn tweeën hadden we toch redelijk moeite om hem weg te tikken, maar als dit de trend wordt zal ik mijn terugvlucht moeten omboeken naar volgende week, want dan kan ik mijn faillissement aanvragen...

De temperatuur hier is geweldig. Zelfs 'S Avonds laat is het hier nog 26 graden. Wel plakkerig. Maar met een heerlijke douche is ook dàt zó opgelost!

Op vrijdag ochtend ons gereed gemaakt om eens goed de 236e verjaardag van de VS te vieren; 4th of July!
Eerst een ontbijtje gescoord en toen op naar Bayfront Park en naar alle parades, steltlopers en marching band. En jawel; niks te zien.

Ok, we waren wat vroeg. Dus tot alle festiviteiten zouden beginnen hebben we de monorail gepakt die ons een mooi uitzicht gaf over downtown Miami en daarna zijn we uitgestapt bij 8th Street, ofwel Calle Ocho, alwaar de wijk Little Havana zou liggen.
Al gauw kwamen we een local tegen die ons de compleet andere kant op stuurde. Want, zei hij, Brickell Key zou schitterend moeten zijn.
Een Key klonk ons natuurlijk goed in de oren, dus daar gingen we.

We werden omsloten door immense wolkenkrabbers en geen levende ziel in velden of wegen te bekennen.
Het was een heel erg surrealistisch plaatje.
Die witte, hoge gebouwen, felblauwe lucht, spik en span aangelegde perkjes en parkjes. Maar geen vogel in de lucht, geen krekel die tjirpte...
Ik kreeg het gevoel in een soort post-apocalyptische dimensie te zijn beland. Het was gewoon
freaky.

Casper deelde mijn mening dat er geen fluit aan was, dus keerden we om. Terwijl we beiden stilzwijgend besloten in het vervolg maar de Lonely Planet aan te houden.
Jeuuujjj! Little Havana! Little Havana staat aangeschreven als gezellig en als een must-see!
En wij maar lopen. En lopen. En ja, lopen.
Die blokken zijn hier natuurlijk een tikkeltje groter dan in NL, maar die afstand op slippers was toch niet tof.
En steeds als we meenden bij een volgende blok in de verte een leuk tentje te zien, bleek dat weer niet het geval. Het leken wel Fata Morgana's!

Uiteindelijk kwamen we aan bij een Colombiaans restaurantje. Een Colombiaans tentje. In Little Havana.
Juist. Wij zagen het verband ook niet...
Nadat we de 1-0 van Duitsland-Frankrijk hadden meegepikt gingen we weer terug naar Bayfront Park, waar de festiviteiten zouden plaats vinden.
In een gedeelte van het park stond een groot videoscherm waar het voetbal werd uitgezonden.
Waar we Red, White en Blue en star-spangled banners verwachtten, werden we omringd door amarillo, azul en rojo. We zaten in het Colombiaanse gedeelte van de stad.
Nu had ik in de poule toch voorspeld dat Colombia kampioen zou worden, dus kom maar op!

Na al dat gewandel was mijn shirt zó bezweet, dat ik vrees dat ik het niet meer droog krijg voor het eind van de vakantie... (En dat is pas over 19 dagen...)
We hoopten bij het begin van de vakantie dat we goed weer en zon zouden hebben. Nu slaakten we een zucht van verlichting toen er een wolk voor de zon kroop. Zalig!!!
In het park was het fiesta. Geen 4th of July, maar voetbalfeest. Heel leuk aan de praat geraakt met een andere supporter.
Helaas dat Colombia niet heeft mogen winnen van Brazilië. Ik vermoed partijdigheid van de scheids, maar soit.

Om 21u 's Avonds was er een onwijs vuurwerk om Independence Day af te sluiten.
Nou, er ging voor een aardige cent de lucht in hoor!
We stonden samen met nog een duizend (of meer) mensen het spektakel op het strand van South Beach naar de alsmaar verkleurende hemel.
Erna nog over Ocean Drive geschuifeld. Er was bijna geen doorkomen aan, het was alsof heel
Miami zich op Ocean Drive probeerde te proppen.

Mensen die me een beetje kennen, zullen wel van me verwacht hebben dat ik een kijkje wilde nemen bij Miami Ink.
En die mensen hebben gelijk! ;))
Helaas, mijn geluk. Het was zowat de enige tattooshop in town die dicht was.,... Al was Chris Nuñez wel binnen...
Maar wellicht dat we aan het eind van onze rondreis nog even de kans hebben *kijkt Casper lief aan*

Nou beste mensen, morgen staat het tripje naar Fort Lauderdale op de planning. Dus dit meisje gaat proberen door het feestgedruis heen een beetje slaap te vatten.