Raketten en regen

Maandagochtend een fatsoenlijk ontbijtje gescoord in het resort om gelijk erna op zoek te gaan naar een redelijke spottersplek te zoeken voor wanneer de NASA haar raket zou lanceren.
We vonden een klein, rustig strandje ergens ten zuiden vanwaar lanceerplatform 40 zich zou moeten bevinden.
Het tijdslot zou tussen 9.22 en 11.55u liggen.
We hadden nog tijd, dus even een lekkere duik in de Atlantische oceaan genomen en weer terug naar de handdoekjes om meteen met de camera's in de aanslag te zitten.

Het eerste half uur van het tijdslot ging voorbij en een ouder echtpaar wist ons te vertellen dat de lancering was aangepast naar 11.44u,
Tja... Dus maakten we van de nood een deugd. Zonnebrand en boekje erbij en wachten maar.
Af en toe een beetje afkoelen in de golven tussendoor.
Ik hoorde ergens een piepje van een horloge, wat aangaf dat het 11u was.
Casper lag languit in het water en ik stond al pootjebadend als een malloot de horizon te scannen.

Ik zag aan de vloedlijn en vrouw met 2 mannen kletsen, terwijl ze vol verwachting haar IPad in de aanslag hield.
Dus ik dacht, kom, laat ik eens informeren...
Ik vroeg haar of ze iets wist over de geplande lancering. Zij wist me te vertellen dat ie gepland stond voor 11.15u.
Ze was nog niet uitgesproken of ze zei 'oh.... There it goes!'

(Lees het volgende in slow-motion, inclusief vertraagde en verzwaarde stem)
-Ik draaide me razendsnel om; 'goooooodvvvveeeeerrrrrddddd' en zag een kleine gloeiende streep de lucht in schieten.-
Als een raket (woordgrapje) stoof ik in een Baywatch galop naar de handdoeken om mijn camera te pakken, maar die zat in de cameratas en dat zou te lang duren. Dan maar de iPhone.
Ik trilde helemaal van de anticipatie! Ik kon even niet meer helder denken hoe ik mijn stomme telefoon ook weer aan de praat kreeg...
Het duurde ook even voordat ik de Falcon 9 in het vizier kreeg. Dat gerommel van de voortstuwing maakte wel indruk. Althans op mij, Cas vond het maar zo-zo, maar ja, die was net als ik overdonderd door de alsnog plotselinge lancering. Bovendien stond ie tot zijn nek in de flink golvende branding.
Evengoed vond hij het niet spectaculair terwijl ik stond te stuiteren. Maar ja, alles met betrekking tot aëronautica maakt mij aan het stuiteren :))

Nou goed, ik amper bekomen van het schouwspel en we stapten alweer in de auto, terug naar van waar we de dag ervoor vertrokken waren; de Golf van Mexico.
Het was toch wel weer een behoorlijke rit en ipv de interstate te nemen, kozen we voor de tussendoor wegen.
Het leek ons wel mooi om zuidelijk naar Lake Okochobee te rijden en dan richting (zuid)westen.
Lake Okeechobee. Juistem...
We hadden een mooi, ydillisch meertje verwacht en een gezellig, toeristisch stadje waar we konden lunchen.
Het mooie, ydillische meer was een grote hoeveelheid water zoals 13 in een dozijn en het gezellige stadje bestond uit één Ford garage, 2 tankstations, een gun shop en een vreetschuur.
Lovely..

Bij gebrek aan beter de vreetschuur maar in getaffeld. Nou, de naam Golden Corral gaan we proberen te houden hoor!
Super!
Het leek er verdacht veel op dat de lokale bejaardensoos (wellicht gelegen achter de gun shop?) uit hun siësta was ontwaakt en er en masse kwam lunchen, maar verdimme wat een keus voor weinig geld! We hebben voor omgerekend €6 pp een all you can eat buffet gehad! Ik heb me een berg groenten opgeschept waar ik 2 weken mee compenseerde. Casper heeft zich van alles en nog wat in zijn giecheles gestopt.

Helemaal voldaan onze weg weer vervolgd naar Naples.
Het was bloedjeheet, maar aan de horizon pakten zich donkere wolken samen.
Niet veel later hadden we ternauwernood het dak van de Mustang dicht of er brak een pleurisonweer uit. Maar ècht ècht...
Zodanig dat we op sommige momenten niet verder konden zien dan de neus van de Mustang
(had ik al gezegd dat we in een Mustang aan het roadtrippen zijn?? ;))
Anyway, we zaten volledig onder het onweer. Bliksemschicht en donder vielen tegelijk.. Ik was blij dat Casper reed. En dat er voor ons iemand reed met de alarmlichten aan, anders hadden we echt totaal nul referentie gehad waar we heen gingen.

Na al dat rijden hadden we nog altijd geen hotel geboekt. Casper had in gedachten gehad om in Fort Myers te overnachten. Echter, in de Lonely Planet stond die stad omschreven als Fort Mysery, dus zijn we doorgekacheld naar Naples. Maar we hadden Wifi nodig om een fatsoenlijke nightstop te boeken. Dus -ik schaam me om het toe te geven-, naar de McDrek gegaan waar ze gratis wifi hebben.
Casper vond $5 op de parkeerplaats, dus hij trakteerde op een ijsje terwijl we aldaar een hotel uitzochten even verderop.
Beetje jammer wel dat Cas, eenmaal aangekomen bij het hotel erachter kwam dat ie de portemonnee (met daarin zijn VISA card en onze pinassen) was vergeten...
Dus $5 voor de volledige inhoud van zijn portemonnee was een nogal karige deal. Gelukkig dat een jong gezinnetje zo eerlijk was geweest om hem aan de balie af te geven..,,

(Ik plaag hem er nog steeds mee *gemeen lachje*)
We kwamen aan bij het hotel en de receptionist vroeg of we 2 of 1 sleutels wilden. Ik vroeg 2. Receptionist zei 'just in case'
Ik: 'no, just in Casper' hehehe. (Sorry, heb 3 Cosmo's op terwijl ik dit typ, ik vind mezelf helemaal hilarisch)
Erna zijn we nog even gaan afkoelen in het zwembad. Had Dr. Snuggles de (elektronische) sleutel nog in de zak van zijn zwembroek.... Need I say more...?

De volgende dag gingen we dan eindelijk de Everglades in! Waar wij van dachten dat het een airboat tour zou zijn, bleek een simpel speedbootje door de mangroves.
Het zou vast en zeker een schitterende trip zijn geweest, als het beter weer was geweest en de kapitein niet zo'n ontiegelijke eikel.
Het regende als een beest en amper van de aanlegsteiger af zei Captain Bill dat we waarschijnlijk toch niks zouden zien, aangezien de beesten zich met dit weer schuil zouden houden. (Alsof de alligators en manatees bang zouden zijn om nat te worden)
Super! Zeg dat dan even voordat we vertrekken, simpele hals!
Maar goed, het was al te laat.
Toen ik mijn poncho wilden aantrekken, gaf meneer ook nog eens extra gas, waardoor dat verdomd stuk plastic in mijn giecheltje waaide.
Hij zei amper 3 woorden. Legde niks uit. Stuurde enkel maar.
Er zat een Duits gezin bij ons in de boot die zich ook ergerden.
Als de captain nou iets had verteld over het gebied, was het misschien minder ergerlijk geweest.
Uiteindelijk brak de zon door en de poncho's gingen rap uit.
We zagen wel nog wat manatees rustig naast de boot dobberen en spelen, alvorens we daadwerkelijk de mangroves ingingen.
In de mangroves honderden kleine krabbetjes met één overontwikkelde klauw. Alsof ze anabolen geslikt hadden (of teveel Pay TV hadden gekeken)

Eenmaal terug aan wal ging de Duitse mevrouw een klacht indienen. Het was jammer voor haar dat ze zich niet goed uitdrukte. Ze deed het overkomen alsof ze ontevreden was omdat het regende.
Toen ze weg was heb ik haar uitgelegd dat de kapitein al na 5 seconden had beweerd dat we niks zouden zien en ook nog al chagrijnig ons allemaal doodzweeg en dat dat, samen met de stromende regen, zorgde voor een grote teleurstelling.
Casper en ik wilden eigenlijk nog de 10.000 Islands Tour boeken bij hetzelfde kantoortje, maar twijfelden even. De lieve mevrouw ging gelijk haar baas bellen.
Niet veel later riep ze ons terug binnen. Meneer baas had gezegd dat we de eiland tour gratis mochten doen, als goedmakertje.
Helaas valt niet goed te maken dat mijn geliefd fototoestel het niet meer fatsoenlijk doet.... :,(

De kapitein van de tweede boot stelde zichzelf voor en zei daarmee al meer dan die andere klapviool tijdens de mangrovetocht.
We voeren langs heel veel kleine eilandjes met mosselbanken, mamgroves, en heel veel vogels.
Niet veel later kwamen ook de eerste dolfijnen aan de oppervlakte! Helaas was het net hun etenstijd en sprongen ze niet met de boot mee.
Tijdens het manatee spotten (alweer) brak er een hevig onweer los (alweer)
Gelukkig had deze boot een dak. En ijzeren handrails.
De bliksem is een paar keer heel erg vlakbij ingeslagen en de donderslagen die erop volgden kraakten door de lucht en waren oorverdovend. Erg gaaf wel :))

Helaas hebben we geen airboat tour gedaan. Wat ik persoonlijk wel heel, heel erg jammer vind. Maar ach. Doe ik dat als ik ooit nog een keertje terug kom ;)
Maar niet lang sippig zijn; The Keys wachtten nog op ons!
Dus hoppakeeeee, vol goede zin op naar Key West!

Key West is alles wat je ervan verwacht en meer. Ondanks dat het ontzettend commercieel is, staan er nog verbazingwekkend veel authentieke huisjes uit de 19e eeuw.
We zijn ingecheckt in Cabana Inn, een hotel in exact zo'n stijl; hout, trappen en veranda's. Super!
We zijn een rondje gaan doen langs de barretjes en kwamen langs een Cubaans tentje met live muziek!
Genieten!

We gaan straks uiteraard naar het meest zuidelijk puntje van de VS en voor vanavond hebben we een sunset cruise geboekt. Voor morgen staat een hele dag op het water op het schema. Snorkelen, parasailen, jetski's etc.....

Tja, en dan langzaam weer terug.... Doorsteken naar Miami (Miami Ink??), Fort Lauderdale, Bahama's....
En dan zijn de 3 weken alweer om.
Maar zover is het nog niet!
Ik vertel jullie uiteraard alles!