Bienvenidos a Bolivia!

De grensovergang was er een die veel weg had van die naar Guatemala.
Het busje stopte op een straat die afgeladen vol was met marktmensen en andere lokale luitjes.
Dus met koffer en al richting Boliviaanse grens.

Van tevoren had Sally ons allerlei dramaverhalen en worst case scenario's voorgeschoteld. We moesten in groepjes van twee de grens over en we moesten doen alsof we de rest en al zeker háár niet kenden, want dan zouden de corrupte politielui ons wel eens financieel willen uitkleden.
Dus wij stug de anderen genegeerd. Alsof het niet extreem toevallig is dat 12 Nederlanders in groepjes van twee toevallig nèt in een tijdsspanne van circa 30 minuten de grens over gaan... Maar ja.

Van te voren werd ons medegedeeld dat we moesten verzamelen bij een blauwe bus met de afbeelding van een aap achterop.
Dus na de grens, Iris en ik met alle bagage leurend, op zoek naar een bus met een aap.
Geen aap.
Wel een blauwe bus met een afbeelding die verdomd veel weg had van een leeuw op anabolen...
Bleek dat we die moesten hebben. (Vreemde perceptie hebben sommigen hier)

Bij de bus op de anderen gewacht, onder het genot van watermeloensnoepjes.
In de tussentijd kwam een goudgeel vlindertje voorbij dat op mijn hand kwam zitten.
Oma kwam me even duidelijk maken dat ze bij me is...

La Paz ligt in een diepe vallei, omringd door 3 canyons. Het was geweldig om te zien hoe groot de stad is. Bij lange na niet zo immens als Lima, maar evengoed groot genoeg.

Enkele honderd meters bij het hotel vandaan ligt een prima zaakje 'Cafe Alexander', waar je heerlijk kunt ontbijten, lunchen en ook terecht kunt voor avondeten of een simpel biertje.
Daar een lunch gescoord en toen door naar de heksenmarkt.

Hier was ik volledig in m'n nopjes. Allerlei etherische oliën, 'magische' dingetjes, talismannen en wederom heel veel kleurrijke sjaals, truien, tassen, enzovoorts en zo verder.
Talismannen FTW!

Nadat de zon langzaam was verdwenen, koelde het snel af en zijn we een barretje in gedoken met de naam Luna. TOP TENT! Alleen al vanwege de naam... ;)
Daar een pisco sour gedronken (wat ons achteraf door Sally werd afgeraden, omdat je er vanwege de gebruikte eieren tyfus (????) van kan krijgen?? Nooit van gehoord.
Maar Iris en ik zijn gelukkig ingeënt ;))

Later die avond ben ik met een paar lui terug gegaan naar Alexander voor een Boliviaans biertje en is Iris vroeg naar bed gegaan.
Wellicht heel verstandig van haar, daar we op dinsdag een tour naar Valle de la Luna en Chacaltaya hadden staan.

Om 8 uur vertrokken richting Valle de la Luna; een nationaal park met geërodeerde rotslandschappen.
De naam was mooier dan het park zelf.
Er waren bepaalde stukjes dat je over een plank liep die over een meters diepe kloof was gelegd. Zonder railing.
En ja hoor, ik had gelijk weer elastieke benen, tranen achter m'n ogen en klamme handjes.
IK
HAAT
HOOGTES.
Maar ik haat mijn hoogtevrees nog meer. Ik wil er echt van af!!
Zó niet tof!

Erna was het een kleine twee uurtjes rijden (van de ene kant van La Paz naar de andere kant van de stad!) en zo door naar Chacaltaya.
Chacaltaya is 's werelds hoogste skipiste, gelegen op 5450 meter. De bus bracht ons het grootste gedeelte naar boven.

Die trip naar boven was een angstige bedoening. Al was het geen officiële 'Death Road', zo voelde het wel.
De bus leek verre van geschikt voor zo'n steile, bochtige weg naar de top.
We reden vlak langs diepe afgronden en het zweet stond bij mij tussen de billetjes. (Nou ja, dat is wellicht iets te optimistisch, billen dan maar)

HEB IK AL GEZEGD DAT IK HOOGTEVREES HEB?!
Die chauffeur lachte steeds harder om onze benepen gezichtjes en het weerhield hem niet om rustig te telefoneren en met één hand verder te rijden...

Eenmaal heelhuids boven aan gekomen mochten we kiezen of we de piek van 5400m of die van 5450m wilden beklimmen.
Je zou denken, wat maken die 50 lullige metertjes nou uit?
Nou, VEEL!!

Maar goed, Iris en ik lieten ons niet kennen en gingen voor de top!
Iris maakte de fout dat ze te hard van start ging en zo zichzelf voorbij ging.
Mietje Gaby stopte ongeveer om de 30 meter om even op adem te komen (zuurstofgehalte op die hoogte is ongeveer de helft van op zeeniveau..)
Maar het uitzicht was schitterend! We konden zelfs het Titichrachra meer in de verte zien.
We stonden boven de wolken en konden de Illimani vulkaan (op één na hoogste berg in Bolivia) en de majestueuze Huayna Potosi zien.
Ronduit prachtig, de aanblik op de besneeuwde toppen!

Toen ik met Arthur ietsje verder doorliep, naar waar de sneeuw lag, kwam er een goudgeel vlindertje voorbij.......

Niet veel later begon het zelfs te sneeuwen!

Later die middag zijn we gaan lunchen/dineren bij Café Alexander en hebben gelijk ontbijt en lunch besteld voor de volgende dag.
Nog even de heksenmarkt op, want ik wou per se warme sokken voor de Inca Trail...

Toen de rest nog wat water en snacks in sloeg, hebben Arthur en ik eens rustig het verkeer gade geslagen.
Hier is werkelijk geen fluit van te snappen.
Auto's zonder licht (in het donker), bussen die midden op kruisingen stoppen om lui in of uit te laten stappen, zelfs ambulances worden genegeerd en afgesneden... En volop de voorligger van de weg drukken en maar op die toeter duwen...
Vraag me serieus af hoe die rij examens hier gaan. Als je kunt schakelen, ben je volgens mij al geslaagd.

Op woensdagochtend 6 u is het vertrek naar Uyuni!!
Een rit van ongeveer 12 uur. (Dit noemen ze daadwerkelijk vakantie??)

Ik weet niet hoe de verbinding daar is, dus gooi ik deze maar weer de ether in, want in Uyuni blijven we 2 nachten en ook daar zullen we wel weer van alles beleven! Of ik breek de hotelkamer weer af ;)

Lfs,
GG

Anyhow, we zijn inmiddels geland in Uyuni.
Schijnbaar had waarbenjij.nu problemen.
Dus hier het vervolg van het 12 uur afzien onderweg.

Slapen ging niet meer. Die nacht/ochtend was ik al om 3u wakker. Ditmaal niet vanwege jengelende auto alarmen maar door een hoop housemuziek en een heuse sambaband onder ons hotelraam.
Er was schijnbaar een festival. Festival met een hoop schreeuwende kinderen ook...

Maar gelukkig was ik in gezelschap van de Red Hot Chili Peppers, Pink, Enigma, de Golden Earring en Mark Knopfler.

In de tussentijd keek ik maar door het raam naar de grillige hellingen van de Andes en hoe de overtrekkende cumulus nimbus wolken een fraai patroon tekenden op de Altiplano.

Tijdens de lunch op het armetierige pleintje van Huari, de restjes gevoerd aan één van de vele straathonden. Dit beestje had een rechtstaand oor en één dat slap hing. Voor de thuisblijvers: Klinkt bekend, nietwaar? ;)

Uiteindelijk zijn we dan op de plaats van bestemming; Uyuni.
Het mag zich geeneens een stadje noemen.
Het is een gehucht wat je zou verwachten in een Western, zo'n verlaten spookstadje. Het enige wat ontbreekt is van dat tumble weed, zo'n verdwaalde bol gras dat door de stoffige straten waait.

Maar ach, we zijn hier voor de grote zoutvlakte, waarvan we al een kleine glimp hebben mogen opvangen.

Dus morgen weer hoogtepunt nummer zoveel!
Althans, mits het weer mee zit...

Nou jongelui, wij gaan de spookstad in.
Tot later! Xx