Een hemel op aarde en de poorten naar de hel

Op woensdagavond zijn we in Uyuni met de groep in het hotel blijven eten. Gezellig met zijn allen aan de pizza en het bier.
Erna heb ik de Weerwolven uit gehaald en hebben we in de 'saloon' van het hotel de avond afgesloten.

De ochtend erna 'mochten' we 'uitslapen', iets wat mij al weken niet meer lukt. Iedere nacht om 3 uur wakker worden, wordt op den duur zwaar frustrerend.
Uiteindelijk ben ik maar opgestaan en heb een poging gewaagd me te douchen.
Nog nooit zo'n belabberde douche meegemaakt!
Ten eerste werd deze electrisch 'verwarmd' op een ongeaarde wijze (waarbij de elektriciteitsdraden gewoon provisorisch waren afgeknipt en afgeplakt..)
Ten tweede stond op de douchedeur vermeld dat, hoe lager de waterdruk, hoe warmer het water.

My ass.
Mooie theorie, in de praktijk klopte er niks van!
Grote straal of kleine straal, het water bleef koud.
Half bevroren weer terug het bed ingekropen om te ontdooien.

Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar het treinenkerkhof.
Een plaatje rechtstreeks uit een avonturenboek!
Allemaal vervallen, halfvergane locomotieven, compleet roodbruin verroest en voor altijd gestrand op rails die nooit meer ergens heen zullen leiden.
Je mocht erop en erin klauteren. Heerlijk! Voelde me gelijk 20 jaar jonger. Uiteraard weer blauwe plekken opgelopen, maar ach.

Toen met de jeeps door naar de grootste zoutvlakte ter wereld; Salar de Uyuni.

Woooooow!! Zó ontzettend mooi!!
Je stapt daar gewoon een compleet andere wereld binnen!
De bodem bestaat uit enkel spierwit zout. En dan die knalblauwe lucht en het felle zonnetje erbij... gewoonweg magisch! Hemels.

De chauffeur gaf goed gas op die enorme witte vlakte (ongeveer 85km/u) en pas ongeveer na een uur (!) kwamen we aan bij een eilandje.
Daar stopten we (met zo'n 100 andere toeristen, beetje jammer...) om te lunchen en daarna het eilandje barstensvol metershoge cactussen te verkennen.

Schoenen zonder profiel zijn daar niet aan te raden.
Op een bepaald moment wilde ik mijn evenwicht bewaren door even tegen een boom te leunen.
Amper nèt op tijd besefte ik dat er geen bomen groeien op dat eiland...
Scheelde niet veel of ik had mijn hand laten piercen door centimeters lange stekels...

De uitzichten bovenop dat eiland zijn niet te beschrijven, zo ver je maar kon zien zag je wit. Wit, wit en nog meer wit. En cactussen.
Pas ver aan de horizon zag je wat bergen.
Zonder zonnebril was je maar een arm mens, je zou er geheid sneeuwblind worden!

Later bracht de chauffeur ons met de jeep naar een plekje op de Salar waar je geen 'last' had van andere toeristen en waar het zout het het witst was (had Sally geregeld).

Iedereen had die ochtend in het stadje speelgoed gekocht om er vervolgens op de zoutvlakte foto's mee te maken. Je kunt er namelijk bijster leuk spelen met perspectief.
(Al is het nog steeds verdomd lastig te fotograferen)

Zo heb ik gevochten met een blauwe vogel, heb ik het opgenomen tegen een enge dino en heb ik op de rug van een speelgoed lama gezeten.
Iris en ik zijn vervolgens nog uit een bierflesje gekropen en is de hele groep uit een panfluit gesprongen (de panfluit waar Peter al de hele middag op aan het blazen was)
We zijn meer dan anderhalf uur aan het klieren geweest met speelgoed. Het was echt genieten.

Voordat we die avond weer aan de pizza en het bier gingen, hoorde ik dat irritante, monotone gefluit weer.
Ik tegen Iris: "Als Peter nu niet ophoudt met die panfluit, stop ik m ergens waar het Boliviaanse zonnetje niet schijnt!"
Waarop Iris antwoordde: "Gaby, dat is een trein..."
Oeps ;)

Later hebben we het dezelfde ochtend gekochte speelgoed uitgedeeld aan wat lokale kinderen.
De gezichtjes, zo leuk om te zien! Ze waren zó blij verrast! Zomaar, speelgoed gekregen van een wildvreemde.
Ik gaf mijn dino aan een menneke van een jaar of 7, hij keek me aan met van die donkere oogjes. En meteen ging ie heel trots ermee naar Papi!
We hadden Sally ingelicht wat we hadden gedaan en zij is op een blij kindje afgestapt om te vragen hoe ze aan het speelgoed kwam.
'Gekregen!', zei ze trots, 'van een Gringo!'

Na het eten heb ik mijn slaapzak aan Sally laten zien en zij raadde mij aan tòch een warmere te huren voor de Inca Trail.
Het lopen zal wel gaan, maar ik zie een beetje op tegen de koude nachten. Brak op weg gaan, zie ik niet zitten...
Maar goed, ik begin de 23e pas aan de trail, dus ik heb nog even.

Vrijdagochtend stond de bus al vroeg klaar om ons naar Potosi te brengen.

Dit keer slechts een ritje van 5 luttele uurtjes.
Na aankomst hebben we gelijk een toer gereserveerd om de beroemde zilvermijnen van de Cerro Rico in te gaan.

We kregen ranzige overalls aan, laarzen die veel te groot waren en een heuse pletterpet mèt lamp.
Erna dus met gids (die in de bus onderweg al een kwart kilo coca bladeren had weggewerkt) de mijn in.

Mocht er iemand ontevreden zijn met zijn baan, die persoon zou dáár eens een kijkje moeten nemen.
De gangen stonden vol water, modderwater, glibberig modderwater.
Het was er smal en donker en bedompt.
We werden ergens in de mijn naar een altaar geleid, waar een beeld van Tio stond, de god van de mijnwerkers die verdacht veel op de duivel leek.
Onder het mom van 'keep your friends close, but your enemies closer' waarschijnlijk. Of omdat het ondergronds is....
Dit hele gedoe duurde slechts 2 uurtjes. Van mij had het langer mogen duren. Slechts 4 mijnwerkers gezien en geen ontploffingen van dynamiet (ondanks dat we dat onder aan de berg voor de mijnwerkers hadden gekocht)

Na het avondeten wilden we nog met een paar lui de karaokebar in. Maar we werden geweigerd. Het was alleen voor locals...

Dus hebben we wat rondgezworven door de stoffige straatjes, totdat we ergens luide muziek hoorden.
We dachten dat het een plaatselijke dancing was, en zijn zodoende gaan kijken. Entree betaald en door.
De vrouwtjes aan de ingang waren dolenthousiast dat wij ook naar binnen wilden.
Of ja, naar buiten eigenlijk, want we kwamen uit op een soort binnenpleintje. Lekkere dansmuziek, dus wij meedoen met de lokale bevolking. Al keken die wel alsof ze water zagen branden toen wij aankwamen.
Danny en Peter gingen bier halen en kwamen terug met...... lollies...
Nu is de bevolking hier al niet al te groot, maar ik vond deze wel erg mini. Waren we op een schoolfeest beland...
Ach ja, wat maakt het uit. Dansen maar!
Toen we terug wilden keren naar het hotel werd ons de uitgang geweigerd door de oudervereniging of het schoolbestuur. Die vonden het veel te leuk dat wij er waren.
Ik moet nog grijnzen als ik eraan denk, dansen onder de sterrenhemel met de Boliviaanse jeugd.

Zaterdag gaat om 4.20 de wekker, dan gaan we weer richting La Paz, om zo langzaam weer richting Peru terug te keren...
Dus, voor nu: oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker!