Her name was Lola, she was a show girl...

With yellow feathers in her hair and her dress cut down to there...
At the Copa, they fell in love!

Van zaterdag op zondag weer eens om 5u vertrokken, terug van Potosi naar La Paz.
Een busritje met een nare wending.
De buschauffeur heeft per ongeluk een viervoeter doodgereden.
Echt bewust heb ik het goddank niet meegekregen, maar alleen het idee al zorgt gewoon dat ik er nog steeds ontzettend naar van word. Ik ben echt een überkneus inzake dierenleed...
Dus ik probeer er maar niet aan te denken.
Ondanks dat de beste man het niet opzettelijk deed, heb ik m toch minder fooi gegeven, gewoon omdat ie geeneens gestopt is om te zien of het arme ding niet uit zijn lijden verlost moest worden...

Wel heb ik gelijk bij het thuisfront geïnformeerd hoe het met mijn eigen witte 'alpaca' was. Die lag op dat moment te wachten tot er wellicht op de Faunushof een gehakballetje over bleef.
Gelukkig. Ik mis mijn alpaca. :)

In La Paz nog een fleecevest gescoord voor de trail en een aluminium drinkfles.

Zondag morgen konden we wéér niet uitslapen, want die ochtend zouden de straten van La Paz worden afgezet in verband met een marathon... Dus weer brak een bus in.
Maar dit keer zou de rit slechts 3 uurtjes zijn, dus dat viel mee!

Uiteindelijk bij een haventje een overtochtje gemaakt naar San Pedro. Vanuit daar zou de reis verder gaan naar Copacabana.
Wederom mochten we weer niet laten blijken dat we Sally kenden. Maar dat had ze er niet bij gezegd.
Dus wij na de overtocht enthousiast op haar af, zij boog gelijk haar hoofd en wees heimelijk naar de overkant van het pleintje... Ok, point taken ;)

Aangekomen in Copacabaaaaanaaaa ...where music and passion were always the fashion...
(Andere Copacabana, maar een kniesoor die daar op let, het klinkt zo zalig tropisch!)
We zaten in een knus hotelletje, zonder wifi (zeer triest dat een mens daar nog op let op vakantie!)
Roy en ik zijn nog gaan pinnen, want we wilden een gezinsverpakking Snickers inslaan voor de trail, die zijn namelijk goedkoper in Bolivia dan in Peru.
Vervolgens nog wat door de straatjes gestruind, wederom een oerlelijke kussensloop met condor gescoord. Afgrijselijk, maar voor €3 kon ik m niet laten liggen!

De code van mijn koffer was schijnbaar per ongeluk veranderd (door mij...) en ging dus niet meer open.
Goddank voor Roy, de semicrimineel die goed is in cijfersloten kraken... ;)
Hij wist de nieuwe code te kraken (die ineens op 447 stond???) en zie daar; mijn volgestouwde koffer ging open.
Nu had ik voor mijn dagrugzak voor de zekerheid mijn TSA slot meegenomen. Nu gebruik ik die maar... Durf dat andere kreng niet meer in het slot te doen.

Het zonnetje scheen volop en ik baalde dan ook als een stekker dat het Titicacameer geen strandje heeft.
Maar,...daar was Barry; die had het penthouse van het hotel! Een 3 slaapkamer suite met groot dakterras met uitzicht op het meer.
Het duurde dan ook niet lang of we lagen languit in het stralende zonnetje!

Copacabana heeft een schitterend uitzichtpunt over Lago Titikaka; Cerro Calvario (Klevarie).
Daarop staan de staties (is dat Nederlands, of ben ik weer in het Maastrichts bezig?) van Christus en het uitzicht bij zonsondergang zou schitterend moeten zijn.

Het is alleen een nogal %*#$! klim. Wederom een goede training voor dinsdag t/m vrijdag...
Verdomd steil en met enorme ongelijke (Inca-)trappen.
Hoe kan het dat zulke kleine lui zulk grote treden creëerden?? Dat vroeg ik me bij de maya's ook al af... Zó onlogisch!
Eenmaal boven hadden we wel een biertje verdiend, dus Barry trakteerde, terwijl we wachtten op de ondergaande zon.
Het is heel leuk om te spelen met fotograferen tijdens het flauwe licht. Net alsof je een aureooltje hebt! (Ben immers vernoemd naar een engel!)

Op het topje van de heuvel begon een oud vrouwtje tegen me te praten in Aymara, een van de oude talen in deze regio...
Ehhhh....??
Mijn Spaans is al niet bijster goed (al moet ik steeds het woord doen voor de groep als Sally er niet is?), laat staan hoe ik me red in Aymara..
Gelukkig was haar kleindochter erbij die in het Spaans vertaalde, dat ging wat beter.
Was wel leuk, beetje kletsen met wat locals. Al was het met handen en voeten en breed glimlachend antwoordend met 'si' terwijl ik soms geen idee had wat ze vroeg.
Op de weg naar beneden leerden ze me wat woorden in Aymara en ik hen wat Nederlands.

De weg naar beneden was wat minder. Nadat de zon achter de horizon was gezonken, werd het zeer rap donker.
Vooral ook omdat ik pas halverwege besefte dat ik m'n zonnebril nog ophad...

Die avond splitste het groepje zich voor de verandering; Iris ging met 'de oude garde' uit eten, waar ik met Jacqueline, Trudy, Arthur en Roy een restaurantje ging zoeken.

Uiteindelijk kwamen we uit bij Restaurant Bambu, alwaar je een 3 gangen menu kon 'samenstellen' voor 25 Bolivianos (omgerekend €3)
Vooraf koos ik Quinoa soep, als hoofd uiteraard verse forel uit het Titicaca meer en als toetje banaan met chocola.
Het dessert was hilarisch; een in partjes gesneden banaan met wat chocolade saus.
Maar het was smakelijk, en ach, voor €3...
Het bier was duurder dan het hele menu trouwens.

Maandagochtend was er de terugkeer naar Peru.
Wederom het geheimzinnige gedoe omtrent de grensovergang met Sally. Ik heb het vermoeden dat ze wellicht geen werkvisum heeft voor Bolivia, en dat dat de reden is dat niemand haar 'mag kennen'.

In de bus nog een handmassage gegeven aan Iris en Barry.
Een mens moet toch wat om de zoveelste lange zit te overbruggen.
En alweer mijn trouwe mp3 speler uitgepakt en wederom naar Enigma en Deep Forest geluisterd (in gedachten zie ik mijn broers al huiveren als ze dit lezen), maar het is ultieme muziek om bij naar buiten te kijken, terwijl het Peruaanse landschap aan je voorbij trekt.
Landerijtjes, mannen en vrouwen hard aan het werk in hun kleurige outfits, grazende lama's, het helderblauwe meer, de bergen...
Ik bedacht me, volgende week ben ik alweer thuis. Bah.
Word ik wel een beetje gemist? Anders blijf ik hier!

Tijdens de tussenstop heeft Sally lunch voor ons geregeld terwijl wij konden gaan pinnen.
Maar wat ik ook probeerde, geld kreeg ik niet. Snel m'n rekening gecontroleerd, maar ik had nog genoeg.
Wellicht dat ING mijn pasje heeft geblokkeerd voor gebruik in buitenland. Dat zou de 22e gebeuren.
Ruim van tevoren had ik ING al ingelicht dat ik op vakantie zou gaan. Dit zou allemaal geen probleem zijn, blabla. Geregeld.
Maar waar het ook aan ligt, ik kan nu niet pinnen. Sjiek is miech dat!
Ik kan gelukkig lenen van verschillende sponsors en middels internetbankieren terug betalen, mits ik wifi heb...

Naar mate Cusco dichterbij kwam, veranderden de bergen van de Andes van mooi glooiende hellingen in spitse, hoge rotzakken.
Ik zag ze nog net niet met angst en beven tegemoet. Vanaf morgen moet ik die 4 dagen lang beklimmen.
What was I thinking.?!

We kwamen aan de 'Amazone' kant van de Andes en de ietwat grauwe, stoffige stadjes maakten plaats voor groene, vruchtbare dorpjes.

In de avond zijn we gaan eten in een tentje waar ALWEER een Peruaans bandje optrad.
Maar deze was mega!
Ze kregen het hele tentje op zijn kop!
Het was zo leuk dat we pas laat naar het hotel terug gingen.
3,5 uur slaap is niet de beste voorbereiding op de Inca trail, niettemin zit ik hier (4.30u) frisch und knackig (nog wel) aan het ontbijt.
Iris blijft in het hotel en die hoop ik vrijdag te zien in Machu Picchu.
Als alles goed gaat.

Ik ben stiekem nerveus. Heel nerveus.
Maar ach, ik weet dat ik het kan (zei ze dapper...)

Dus lieve lui, duim voor me, brand een kaarsje, stuur positieve gedachtes de Andes in, dan meld ik me -hoop ik- vrijdag weer!

Dikke x