Inca Trail en Machu Picchu!

Dag #1

Om 4 uur mezelf uit het bedje gesleept om wat energie te tanken middels een veel te vroeg ontbijt.
Roy schoof niet veel later aan. Twee zenuwlappers naast elkaar. Ook hij had veel te weinig geslapen.

Nog wat laatste instructies gekregen van Sally voordat we mee genomen werden.

Na een kleine stop bij Ollantaytambo, waar ik werd overvallen door twee puppies, zijn we doorgegaan Naar kilometerpost 82.
Van daar uit begon onze trail. Onze lijdensweg. ;)
Eerst nog een heus Inca Trail stempeltje gescoord voor in onze paspoorten en toen maar in de beentjes...

Het was een rustig begin, beetje gemeen vals plat, maar de uitzichten zorgden er wel voor dat je dat vergat.
Langs de snel stromende Urubamba rivier en kleurrijke bloemetjes.
De zon brandde fel en de temperatuur was erg aangenaam, kortom, vol frisse moed gingen we er tegenaan!

Sommige stukken waren wat moeilijker, maar daar deden Roy en ik het dan rustig aan.
Bovendien moet je gewoon ook de tijd nemen om te genieten van je hike!
Daar liep ik dan, midden in de Andes!
Zo ben ik een paar keer blijven staan, ik kon het gewoon niet bevatten! Mijn droom!
De bergen lijken gewoon uit de grond te schieten en rechtstreeks de hemel in te reiken.
Zo kwamen we ook langs de eerste ruïnes, die van Patallacta.

Paarden en ezeltjes passeerden continu en veel te rappe Peruanen, porters oftewel dragers genoemd, op veel te veel cocabladeren ;)
Die mannetjes leveren geweldig werk; ze dragen elk ongeveer 20kilo aan etenswaren, kookgerei, tenten.., allemaal voor ons! En snèl!!
Ruim voordat we op onze lunchplek aankwamen stondem de lunch en cocathee al klaar!
Ook kwam er een toeriste op een paard in tegenovergestelde richting ons voorbij; een vrouw die dag 2 gewoonweg té zwaar vond en het opgegeven had.
Voorspelde niet veel goeds....

Geregeld gestopt voor een adempauze, om bij te tanken aan energie, maar ook aan water en Gatorade. Hydrateren is het sleutelwoord...

Hier en daar wat kletsen met de groepsgenoten uit oa Australië, Chili, Duitsland en Frankrijk (en een beetje met de Brazilianen, die geen Engels spreken en ik ben niet sterk in mijn Portugees...)

Het ging best aardig. Tot een uur of 16.15.
We hadden best prettig lopende hellingen gehad, totdat onze gids op een 1u20 minuten durende klim wees.
Een verrekt steile klim.
Dat was dus om 16.15u...

Dat laatste stuk was pittig. Mijn linkerbilspier (nooit gedacht dat ik daar überhaupt spieren had?!) werkte niet meer braaf mee en begon te zeuren.
Het waren letterlijk de laatste loodjes van die dag, want je wist dat je bijna bij de kampeerplek was, maar toch leek er maar geen einde aan te komen.
Tot...ziedaar; onze camping! Vlak voor het donker werd!
HOERA! Dag 1 in elk geval overleefd!

We zijn bij het Australische koppel gaan zitten en samen met hen naar de bijna volle maan gekeken!
In de Andes.
Terwijl het razendsnel koud begon te worden.

Erna het avondeten, dat net als de lunch uit 3 gangen bestaat. Schijnbaar heb je het echt nodig tijdens de trail...
Op het laatst zelfs nog een klein toetje gehad!

Tandjes gepoetst in een eng baño hok en erna in ons condoompjes (mummyslaapzakken) gekropen. Ik heb de slaapzakken niet gemist. Het blijft drama...
Ik hoop dat ik een beetje slaap.
Adios amigos!


Dag #2

Wekkertje ging om 5.25, daar de porters ons om 5.30 cocathee kwamen aanbieden.
Er is één super aardig ventje bij; Juan Carlos. Juan Carlos krijgt steeds de bocht niet om mijn slaapmatje in de tent te leggen, of mijn rugzak aan te nemen. Hij is tegen iedereen aardig overigens.

Heerlijk ontbeten met warme pap (die energie hadden we hard nodig!!), pannenkoekjes en toast.
Beetje met tegenzin gingen we op weg, want dag 2 is de zwaarste van de trail.
Gelijk na verlaten van het kamp al in de klim, op naar Dead Woman's Pass op 4200m.

Allememaggies.
Steil en bijna enkel incatrappen. Niet grappig.
En zoals altijd was mijn achterwerk letterlijk mijn grootste probleem.
Het was afzien. Zwaar afzien.
Het was vreselijk. En het was geweldig.
Het was geweldig vreselijk en tegelijkertijd vreselijk geweldig.

Terwijl ik liep vroeg ik mezelf af wat ik er van vond.
Ik vervloekte de steile bergpas en baalde dat ik niet gewoon de trein had gereserveerd naar Machu Picchu.
Anderzijds genoot ik er enorm van en vond ik mezelf een bikkel dat ik niet de gemakkelijkste uitweg had gekozen.

Weer passeerden we bergstroompjes, en uiteindelijk ook de bergpas.
Koud! Daarboven was het echt koud.
Ik was bezweet van de inspanning en daar pakte de wind me gelijk.
Softshell gelijk aan (die hopelijk ooit weer wit zal worden.... Kijkt bij deze mam lief aan...) en een offer gebracht aan de berggodin middels cocabladeren en een steen van het beginpunt.

De weg naar beneden was nog erger dan die naar boven. Als m'n knieën nog niet om zeep waren, dan zijn ze het nu!
Ook zag je niet goed waar je nou heen ging, daar je boven de wolken liep en die flarden hingen over de trail. Ik zag ongeveer 15 meter voor me en even veel achter me.

De lunchplek bij Paqaymayu kwam als een geschenk. Afdalen is extreem vermoeiend. Ik stond te trillen op mijn beentjes...
Voordat de lunch klaar was zat ik rechtop te slapen. Ik kon niet meer.
Zelfs de wandeling naar de wc werd me bijna te veel.

Na de lunch liep ik een heel stuk alleen, alleen gids Jenny liep achter me.
Op een gegeven moment ben ik stil blijven staan. Jenny vroeg of er iets mis was.
Maar ik wilde gewoon even naar de stilte luisteren. Geen enkel dier maakte geluid, ook geen andere hikers. Enkel de waterval in de verte. Zo'n rust!

Op weg naar kampeerplek nummer 2 passeerden we al twee Inca bouwwerken, Sayacmarca en Conchamarca. Een klein voorproefje op Machu Picchu.

Onze tent staat op een plekje ergens op 3600 m, we liggen nu letterlijk boven de wolken! Aan de rand van het subtropisch regenwoud!
Het is ontzettend mooi om te zien; de donkere Andes, met een donzen wolkendeken ertussen in, die wit verlicht wordt door de maan. Net een beeld uit een sprookje...
Morgen gaat weer vroeg het wekkertje voor dag 3...
Dus ik ga m'n oogjes toedoen!
Bye!

Dag #3

Ik voelde me vanochtend alsof ik eigenhandig de conquistadores had bevochten.
Alles deed pijn, alles was verkrampt. M'n benen voelden aan alsof ze van beton waren.
(Ik hoop toch dat ik door deze lijdensweg op z'n minst een lijf als dat van Doutzen Kroes krijg...)

De gids zei steeds 'Hacuchu', wat Quechua is voor 'laten we gaan'
Je spreekt het ongeveer uit als 'how could you'
Waarop wij steeds zeggen 'how could you put me through this...'

Toen we na het ontbijt op weg gingen en slechts een kleine helling op gingen gierden mijn dijen een keihard en opstandig 'NEEEEEEE!!'
Ze wilden gewoon niet meer. Ik moest echt doorbijten.
Maar ik heb vdmme niet de tweede dag overleefd om vervolgens op dag 3 op te geven.
Dus verstand op 0, en maar weer door.

Prachtig. Gewoonweg geen andere beschrijving. Ik liep door het subtropisch regenwoud en de natuur begon te ontwaken. Vogeltjes en krekels maakten hun aanwezigheid kenbaar, terwijl je aan de andere kant uitkeek op de vallei en de daaromheen liggende gletsjers.

Op een uitkijkpunt hadden we al uitzicht op Machu Picchu mountain; de berg waar, aan de andere kant, de oude incastad ligt!!
We kwamen dichterbij!
Van daaraf aan moesten we een kilometer afdalen. Incatrappen afdalen. Draaaaama! Heel heel zwaar!
Wel kwamen we weer langs een Inca constructie; Phuyupatamarca. Wat zoiets als 'Stad op de wolken' betekent. Her en der wat grazende lama's erbij en het plaatje was compleet!

M'n knieën waren op.
Maar ja, doorgaan zou minder ver zijn dan teruggaan ;)
Oh het was zo mooi!
Dat regenwoud was schitterend, de nevel tussen de bomen, de orchideetjes, de geuren en zelfs de luchtvochtigheid. Ik voelde me er vreemd genoeg zowat thuis!

Eindelijk beneden kon ik kiezen; of naar de terrassen iets verder op of naar de tent. Ik koos de laatste optie, daar de 'natuur' riep. Ik had weinig zin in een bush baño...

Bij het kamp kon je zelfs douchen! Whaaa! Zaaaaalig!
Hij was ijskoud en het douchehok werd duidelijk ook voor andere zakes gebruikt, gezien de lege Durex verpakkinkjes, maar het vuil was grotendeels onder m'n nagels vandaan en mijn haren roken weer Andrelon-fris, en dat was het waard!

Na de lunch een kleine powernap gedaan in een hete tent (de zon liet zich weer van haar beste kant zien!) en vervolgens naar de ruïnes van Wiñay Wayna, wat 'Voor altijd jong' betekent, gegaan, 10 minuutjes lopen bij de tent vandaan.

Wooooww!! Dit was slechts het topje van de ijsberg van wat we morgen gaan zien, maar ik vond dit al allemachtig mooi!
Tegen de helling van de berg mooie terrassen en in het midden 12 huisjes em bovenaan een zonnetempel. Ook waren er 11 fonteinen, die het tot op de dag van vandaag nog steeds doen! Hoe waanzinnig!!
Ik probeer me dan altijd voor te stellen hoe de bevolking dan leefde, ongelooflijk...!!

Na het avondeten hebben we de porters en de kok bedankt en hun zuurverdiende fooien gegeven.

Nu liggen we in de tent, te luisteren naar de nachtdieren van de jungle. (Proberen de andere camping gasten te negeren!)
En dan is morgen de grande finale;
MACHU PICCHU!!

We worden morgen om
3.30u gewekt (vakantie, ammehoela) en dan lopen we naar de controlepost en dan naar het ultieme plaatje uit een geschiedenis boek...
Dus, dit meisje gaat haar allerminst charmante oordopjes in doen en de oogjes sluiten!
Buenas noches!


Dag #4

De nacht beter doorgekomen dan voorgaande nachten, mede ook doordat het op de laatste kampeerplek stukken warmer was dan op de voorgaande plaatsen.
Daar lag ik dan; in een slaapzak voor -18, in m'n Icebreaker thermoshirt. Ik smolt.

Toch wel alweer vrij vroeg wakker (stukken vroeger dan 3.30u)
Aangezien iedereen in diepe rust was, heb ik de oordopjes uitgedaan.
Ik heb liggen genieten van de junglegeluiden om me heen.

Ik probeerde me voor te stellen hoe het vroeger gegaan is.
Als ontdekker met je bemanning op weg naar waar je denkt een Incarijk te vinden, met nòg meer onontdekte jungle en onbekende dieren om je heen.

Wij hadden tenminste enigszins een idee van waar we naar op weg waren. Al was het maar dankzij internet en National Geographic..

Om 4.15u dan aan de wandel, naar de controle post. Het was slechts 5 minuutjes wandelen en de post was nog dicht. Die zou pas om 5.30u open gaan...
Maar de porters moesten die ochtend de eerste trein terug hebben naar Ollantaytambo, vandaar dat ze ook om 4u al met alle equipage (tenten etc) op weg moesten.
Dus wachten....

Net op het moment dat de poort open ging, kwam ook de rest van de jungle in beweging. Alsof er een knopje aangezet werd en alles tot leven kwam, de hikers als ook de natuur.

Schitterend. Gewoonweg schitterend.
De dag brak langzaam aan en in de schemer zag je de dauw van de subtropische planten druppelen.
Het ging HARD!! Niemand kon wachten om bij Inti Punku aan te komen; de zonnepoort. Van vermoeidheid was geen sprake meer, iedereen was zó gedreven.
De nevel en de wolken die langs het übersmalle pad kwamen gedreven maakten het geheel tot een surrealistisch plaatje.
Roy zong 'We're on a road to nowhere' en ik neuriede 'I would walk 500 miles'.

Voordat je bij de zonnepoort kwam moest je eerst de 'Gringo Killer' overwinnen; 50 steile treden in een hoek van ongeveer 70 graden....
Die inca's waren compleet koekoek, ik zeg het je! Completemento loco.
Halverwege die killer vroeg een Peruaan wat voor een vlag ik aan m'n tas had hangen. Ik: 'Maastricht, my hometown'
Hij: 'Aaah! Nederland!'
Zo leuk!

Aangekomen bij de zonnepoort was de natuur een beetje met ons aan het sollen. Compleet bewolkt. Geen glimp van Machu Picchu :(
Daar vertelde onze gids Victor dat een maand geleden een Amerikaanse toeriste op dat stuk ten val was gekomen, 300 meter lager terecht was gekomen. Toen de reddingswerkers ter plaatste kwamen, zagen ze dat ze haar backpack nog als kussen onder zich had gelegd. Ze had de val op zich overleefd. Maar ze was erna alsnog op die plek gestorven.
Victor had ons dat bewust van tevoren niet gezegd... Daar word je wel even stil van.

Afijn, na de zonnepoort weer verder, op naar de verloren inca stad!
Roy en ik waren op zoek naar orchideeën toen er op een bepaalde plek in de wolken een opening kwam..
Ik zag.... heldergroen, terrassen en gebouwtjes... Ik riep keihard op Roy, die heel droog vroeg 'Wat is er, wat zie je?'
Ik al stotterend:' ehhhh, Machu Picchu misschien????'
Het was alsof het zo moest zijn; een opening in de wolken, alsof de natuur een heel klein tipje van de sluier wilde optillen voor ons. Nèt op die plek.
Ik stond letterlijk ademloos te kijken. De wind was uit m'n longen geslagen. En voor ik het wist had ik in alle stilte de tranen over m'n wangen rollen.
Daar, daar was het. Zoveel jaren ervan gedroomd om het te zien en daar, daar was het gewoon!

Helaas had Victor het gezien en die zei 'Señorita, if you want to cry, please do so'.
Hop, gelijk alle aandacht op mij. K*t. Dat was niet de bedoeling.
Maar goed, we waren met een hele leuke groep en ik geloof dat mijn emotioneel moment ook anderen triggerde.

Het duurde vanaf daar niet lang of we kwamen aan bij het echte werk!
Daar, aan mijn voeten lag één van de grootste incarijken aller tijden.

Ik kon het niet geloven, ik had het gehaald! M'n droom verwezenlijkt (één van nog heel veel ;))

Uiteraard nog een hele toer gemaakt door de overblijfselen van het ooit zo machtige koninkrijk.
De tempel van de zon, van de sterren, van de condor (waar ik nog water geofferd heb aan Pachamama, moeder aarde)

Victor was te gek. Hij vertelde met heel zijn ziel en zaligheid over zijn voorvaderen, zijn roots, hoe zijn katholieke geloof vermengd is met de oude rituelen van de Quechua (incavolk)
Super kerel.

Na een hele lange toer, die van mij niet lang genoeg kon duren ging ons internationale gezelschap ieder zijn eigen weg. Wel hadden we afgesproken om die middag nog ter afscheid gezamenlijk te lunchen in Aguas Calientes.

Roy en ik hebben toen nog wat foto's gemaakt, want kom op, enkel de leukste zijn goed genoeg voor Facebook ;)

Erna een stempeltje van Machu Picchu gescoord voor in m'n paspoort en toen met de bus naar Aguas Calientes. Daar kwamen we Arthur tegen, die met ons mee ging naar het dorpje.

Hij door naar het hotel waar de rest van de groep verbleef en wij naar het restaurant.
Jeetje wat een leuke groep hadden we! Het klikte zo ontzettend goed!
Emailadressen uitgewisseld en uiteraard logeeradressen voor toekomstige tripjes naar bv Utah, Santiago de Chile en Sydney.

Helaas moesten we al snel de trein halen naar Ollantaytambo.
Wat overigens een mooi ritje was, langs de Urubamba, de heilige rivier.

Erna nog een twee uur durende busrit naar Cusco, waarbij we nog een lijk passeerden.
Je maakt wat mee, op zo'n reis...

Dat was dus de Inca Trail.
Mijn processor probeert nog steeds alle indrukken weg te schrijven op mijn harde schijf.
Het was zo'n waanzinnig mooi avontuur.. Ik kan gewoon nog niet geloven dat ik het daadwerkelijk gedaan heb.

Goed, Roy en ik gaan met de mensen van Larestrek, de babytrail een Pisco Sour drinken op ons succes!
Ole! Xxx