It's a long way to Tipperaryyy!

Op donderdagochtend ben ik vroeg opgestaan en op kousenvoetjes de kamer uitgeslopen.
Bij het verzamelpunt gelijk in contact gekomen met wat jongeren uit Canada en een ouder echtpaar uit de States. Heel leuk om te horen wat voor reis zij aan het maken waren.
Toen het busje aankwam, bleek dat een minivan te zijn. Hop, 16 man met de benen in de nek. Maar Joseph, de chauffeur maakte dat je dat wel vergat. Die gast gaf een one man show weg.
Hilarisch! Ik had het op moeten nemen. Begon liedjes te zingen waar ie de woorden niet van wist. En hij gaf ons Ierse les.
'Póg mo thón' (spreek uit pog ma hon) zou 'I love you betekenen'.
Riiiiight! Typisch dat ik daar de betekenis juist wel van weet..

Na een rit van zo'n anderhalf uur door de met mist bedekte heuvels van Tipperary, kwamen we aan bij Rock of Cashel.
Rock of Cashel (waar het woord castle van is afgeleid) is een 60 meter hoge kalksteen rots, met daarop de ruïnes van St Patrick's cathedral (popi jopie, die Patrick), the round tower en Cormac's Chapel.
En, hoe kon het ook anders; deze ruïnes stonden... IN DE STEIGERS!
Gutverdegutver!
ALTIJD als ik ergens heen ga, staat een van de bekendste bezienswaardigheden in die vervloekte steigers!
Van de Eiffeltoren tot aan de Sint Pieter, van Hallgrímskirkja tot aan templo IV in Tikal. En nu dit weer! Hmpf!
Anyway, die stalen pijpen maar genegeerd en door de ruïnes gestruind.
Wat het extra bijzonder maakte waren de talloze kraaien die door de verwoeste kathedraal en de hoge toren in en uit vlogen. Het gaf het geheel een heel desolaat tintje.
Dat, met daarnaast het kerkhof met die talloze high crosses, met op de achtergrond de mistige, glooiende heuvels, zorgden ervoor dat mijn fantasie weer op de loop ging. Heel even waande ik me in de middeleeuwen.

Vervolgens weer in de veel te krappe bus op weg naar Cork county.
In de bus begon de gids opnieuw honderduit de praten over sages en legendes. Hij vertelde over reuzen, dwergen en elfen.
Zelfs tot op de dag van vandaag ploegen boeren om fairy rings heen (natuurlijke cirkels van bomen, paddenstoelen etc) in een landschap, omdat daar volgens de legenden de elfen wonen (het oudste volk van Ierland)
Maar hoe die gast het vertelde, in dat dikke Ierse accent en doorspekt met humor; iedereen hing aan zijn lippen.

De rit ging ook vrij vlot. Voor we er erg in hadden waren we bij het kasteel. Al snel voegde ik me bij twee New Yorkse dames met wie ik de smalle, gladde trappen van Blarney Castle op geklauterd ben.
Één van hen, Debby, had last van claustrofobie. Dus heb ik haar een beetje afgeleid met wat flauwekul. Eenmaal bovenop de top was haar angst verdwenen en was de mijne inmiddels komen opzetten; hoogtes... OI!
Maar goed, wat Gaabske in haar koppie heeft, heeft ze niet in haar kont. Ik moest en zou de Blarney Stone kussen.
En op een gegeven moment was mijn moment daar; achterover, ondersteboven op een metertje of 50 boven de grond.
Het is natuurlijk ongevaarlijk, maar dan nog. Mijn hart zat in mijn keel, wat uiteraard niet verwonderlijk is wanneer je ondersteboven hangt.
Volgens de sage zou iedereen die de steen kust zeer welbespraakt worden en de gave van vleierij krijgen.
En hoogstwaarschijnlijk herpes, haha! Maar goed, ik heb het gewoon gedaan. Komt misschien van pas bij toekomstige sollicitaties ;)

Na Blarney zijn we doorgereden naar Cork. Best een leuk stadje. Maar de ladies van NY en ik zijn een pub in gedoken voor een Red Rebel. Ik werd gelijk uitgenodigd voor een vakantie in NYC..!

De rit terug naar Dublin was lang; ruim 3 uur. Maar Joseph ('Joey') zorgde ervoor dat we dat rap vergaten.
Mijn god, die vent kon lullen als brugman. Maar leuk!! Ik heb me ziek gelachen!
Hij heeft ons ook Ierse liedjes geleerd. Vraag me er niet meer naar want het was allemaal niet te volgen. Maar het was gewoonweg hilarisch, ik had de tranen over mijn wangen van het lachen. We hadden allemaal de slappe lach.

Ondertussen gleed het Ierse landschap aan me voorbij.
Met hier en daar een half vergane kasteeltoren, elk van hen gedeeltelijk teruggevorderd door de natuur en opnieuw begroeid met woekerende struiken. Zo schitterend om te zien! Zo waanzinnig!
De zon was langzaam aan het zakken en de enkele bomen waarvan de bladeren reeds rood waren gekleurd leken vlam te vatten. Waahhh!!

Dublin doorkruisen duurde een eeuwigheid. Steeds zaten we achter paarden en wagens en ook het andere verkeer zat niet mee. Maar soit, onze Joey grapte er vrolijk op los en hoewel ik aan de ene kant graag terug naar het hotel wilde, kon de rit me anderzijds niet lang genoeg duren.

Ik was de enige die de tour nog niet betaald had (daar Maestro kaarten niet bekend waren bij get tourist office waar ik boekte)
Ook toen ik Joseph zijn welverdiende fooi gaf, zei hij er niks over. Zonder er over na te denken liep ik terug naar het hotel, toen het me te binnenschoot.
Eenmaal op de kamer belde Joseph al.
Ik heb het er even met Viev over gehad, en zij zei ook dat het niet mijn fout was geweest. €55 in de pocket! HOSSSAAA!

Maar nee. Deze zwakzinnige, laffe kip heeft besloten om Joey te sms'en en door te geven dat ik het geld morgen contant bij het tourist office ga afgeven. Sukkel ben ik, ik weet het.
Maar mijn ouders hebben me eerlijk opgevoed, denk ik. Te eerlijk ;)
Ik kreeg gewoon wroeging. Bovendien, het was zo'n ontzettend innemend ventje..!
Dus tja. Ga ik morgen betalen.
Hopende dat Karma een dezer dagen ook aan mijn kant zal staan...

Hoe dan ook. Onze citytrip is tot een einde gekomen, en zo ook deze reisblog en met dat ook mijn stalken ;)

Xx