La pura vida

Op maandsg zijn we in alle vroegte op weg gegaan naar Pisco, vanwaar je een tour kon maken naar de Ballestas eilanden.
Met een speedboat zijn we de Pacific opgegaan, wat behoorlijk stuiterde. Het water van de oceaan was een aanzienlijk stuk ruwer dan de Okavango Delta!

Voordat we aan boord gingen is Iris op de foto gegaan met José, een pelikaan van een van de eilanden, terwijl ik me ontfermde over een sterk vermagerd wit zwerfkatje..

Onderweg naar de eilanden kwamen we langs El Candelabro, een soort bovenmaatse rotstekening van een kandelaar/cactus van 172 meter lengte. De betekenis hierachter is nog altijd niet bekend. Wie heeft het gemaakt, en met wat als doel...?

Vervolgens zette de kapitein behoorlijk het gas erop en het stuiteren werd steeds 'erger' (ik vond het persoonlijk niet erg, maar ik heb wel een paar keer m'n zonnebril moeten oppoetsen)
Vreemd genoeg proeft de Pacific net zoals onze eigen Noordzee ;)

De Ballestas zijn redelijk grote eilanden die worden bewoond door zeeleeuwen, pinguïns en andere vogels (zeer veel vogels!) Ik was even vergeten hoe die beesten tezamen ook alweer roken, maar al snel kwamen de herinneringen aan Cape Cross alweer boven drijven... Gelukkig was het hier iets beter te doen, aangezien de zeeleeuwen hier niet met tienduizenden bivakkeren... Het kabaal was overigens nagenoeg hetzelfde. Op een gegeven moment troffen we Mrs. Zeeleeuw en Zeeleeuw junior die op dat moment zwemles kreeg van mamma. Heel bijzonder.
En hoe die duizenden vogels kriskras kunnen vliegen zonder ongelukken (ze hebben immers geen ATC), is echt een wonder.

Erna zijn we richting Ica gegaan, een stadje dat vóór Huacachina ligt. Hier een uitgebreide lunch genuttigd en wat wijntjes geproefd (het restaurant was tevens wijnproeverij, zeer vervelend!)
Na een stuk of 8 shotjes Pisco gegeten en door naar het hotel in Huacachina.

Huacachina is FANTASTISCH.
Je rijdt een twintigtal minuten de woestijn in alwaar je pardoes een oase tegen komt.
Een oase ja. Geen fatamorgana.
Een echte oase!
Zoooo bizar. (Vergeef me, ik had zoiets nog nooit gezien!)

Een hotelletje met zwembad, temidden van immense duinen en grote palmen.
Voelde me net Sheherazade. Maar dan in Perú. :)
Gelijk een beetje opgefrist en met sandbuggies de duinen in om te gaan sandboarden.
Ik heb al heel wat gave dingen mee gemaakt, maar dit was het allergaafste!!
Volle gas door die duinen scheuren (met chauffeur), duinen op en volle gas duinpannen weer in.
In het begin dacht ik, whoooo, dit is heftig; je vloog letterlijk een heel stuk uit je stoel...
En dan besef je dat die driepuntsgordel geen overbodige 'luxe' is.
Niet wetende dat het allemaal nóg wat heftiger zou worden...
Vele onwijs hoge en steile (à la Big Daddy Namibië) duinen op, vervolgens rechtsomkeert maken en datzelfde monster weer naar beneden.
Op een gegeven moment stuurde die gekke Peruaan de buggy een joekel van een duin omhoog en eenmaal boven dacht ik 'WTF, waar is de grond heen?!?! ' en gelijk knalden we weer een godsgruwelijke afgrond in. (Kan Six Flags nog wat van leren!)
En de volgende duin dan weer nèt een tikkeltje steiler! Bovenaan had ik mijn ogen dicht, maar als ik tòch moet sterven, dan wel genietend. Dus ogen weer open en breed glunderend en hardop gierend naar beneden!
Oh goeie godjes, wat was dit gaaf!! Ik zit wel weer onder de blauwe plekken, maar het was het meer dan waard!
Het sandboarden heb ik overgeslagen. Ik heb liever een triplex plank onder m'n lijf in dan een lullig smal snowboard...
Na het sandboarden bracht de buggy ons nog iets verder de woestijn in, zodat we de laatste zonnestralen van de dag achter de paarskleurende duintoppen konden zien wegzinken.

Toen we na de inval van de schemer terugkwamen in het hotel zijn Iris en ik gelijk het zwembad in gesprongen. Iris maakte een handstand vanaf de zwembadrand waarna ze haar lens van achter haar oog kon peuteren..
Ik kon het maar moeilijk bevatten, daar dobberde ik dan; in een oase in Perú, onder een fonkelend Zuiderkruis..

Erna zijn we met de groep nog een drankje gaan doen in een barretje. Heel erg veel en hard gelachen, het is echt een hele leuke groep.
Van die Pisco Sour gaat wel een flesje of twee mee terug richting Holanda! Si!

De dag erna om 6 uur opgestaan om zodoende weer vroeg te vertrekken naar de volgende bestemming; Nazca!!
Ons hotel was een oude haciënda en bevond zich nèt buiten het stoffige goudstadje. Een knus optrekje met mooie witte muren, veranda's, kleine pittoreske gangetjes en lampjes en een ranzig zwembad.
Het hotel lag midden in de agrarische velden en bood een schitterend vergezicht op de Andes en de hardwerkende boeren.
Ook kon je iets in de verte 's werelds grootste en hoogste duin zien liggen; Cerro Blanco. Temidden van de grote bruine bergtoppen stak ineens een witte zandduin. Hoe Blanco daar gekomen is, is me nog steeds niet duidelijk.

Maar goed, eenmaal aangekomen in het hotel duurde het me te lang voordat we naar het kleine vliegveldje van Nazca gingen! Als kind altijd van gedroomd en nu was het zo ver; ik ging de Nazca lijnen zien!! Whaaaaaa!! (Ik neem eigenlijk aan dat jullie ze allemaal kennen, maar mocht het geen lampje doen rinkelen, raad ik jullie aan deze NU te google-en!)

We werden van tevoren gewogen (ik schoot gelijk in een depressie) en zodoende werd bepaald welke lui samen in een Cessna gingen.
Peter, Arthur, Barry, Iris en ik werden ingedeeld bij een stel Bulgaren in een Cessna 208.
Iris en ik op de achterbank. ;)

Iedereen zat aan een raampje zodat iedereen uitzicht had op de lijnen. Nou ja, dat zicht kwam er pas nadat El Capitan de kist helemaal op zijn kant gooide en je het lijnenspel op 90 graden kon bezichtigen.

ZO
ONTZETTEND
GAAAAF!
Die kolibrie, de spin, de astronaut die je goedendag wenkt..! Zo ontzettend gaaf! Ik kan niks anders zeggen, superlatieven schieten me gewoon niet te binnen. Werkelijk bijzonder! De Alcatraz (reiger) is zelfs 300 meter lang!
Hoe? Wat? Waarom?? Niemand die het antwoord heeft. Bizar. Gewoon bizar. En ontzettend gaaf.

Maar, hoewel ik best wel zeebenen heb (sommige situaties daargelaten ;)...) en ik toch ook ècht wel ervaring heb met gemiddelde tot hevige turbulentie, voelde dit meisje -eenmaal terug op de grond- zich redelijk slecht... En ik niet alleen. Iedereen had er last van. De Bulgaarse man die vóór Arthur zat had al na figuur 6 zijn gehele maaginhoud in het zakje gedeponeerd.
Ik denk dat die kist, de ene keer op de linkerkant, vervolgens een scherpe bocht, en dan weer op de rechterkant iedereen wel 'genekt' heeft. Sommigen dus letterlijk...

Erna heeft Sally ons een beetje van Nazca laten zien en zijn we met zijn allen gaan lunchen.
Vervolgens ging iedereen boodschappen inslaan voor de lange reis op woensdag naar Arequipa en terug naar het hotel om daar aan het oh zo propere zwembad te liggen.

Maar Iris en ik wilden wat langer blijven en zijn zodoende met zijn tweetjes verder geslenterd. We hebben wat winkeltjes bezichtigd alvorens met ons 'diner' voor morgen in te slaan. Daarna hebben we een taxi'tje aangehouden (ook die lijken te zijn aangepast aan de gemiddelde lengte van de Peruaan) en zijn we naar het hotel teruggekeerd.

Na het avondeten hebben we Weerwolven van Wakkerdam uitgehaald en geïntroduceerd bij de rest van de groep en zelfs onze Peruaanse Sally deed mee. Vreselijk hard gelachen.
Het was een top avond!

Straks staat er een verrekt lange reis op het menu. Het is 12 uur rijden van Nazca naar Arequipa. Kan ik net zo goed naar huis vliegen.... maar laten we dat nog maar even niet doen ;)
De bus heeft wifi, dus die 12 uur komen we vast wel vooruit!

Hopelijk is alles goed aan de andere kant van de wereld!