El Mirador de los Andes

Zoals gezegd zijn we woensdagmiddag vanuit Nazca met een nogal luxe bus naar Arequipa gereden. Compleet met maaltijden en een heuse steward.

De ons beloofde wifi liet het echter afweten.
Wel was er bingo aan boord, waarvan de toeristen werden uitgesloten. Misschien omdat ze ervan uitgingen dat die toch geen klap begrijpen van de taal. Iets waar hij denk ik grotendeels gelijk in had.
Al zijn de nummertjes juist hetgeen waar ik wèl iets uit op kan maken. ;)

De film die draaide, interesseerde me weinig en dus heb ik mijn boek en mp3-speler uit mijn tas gepakt.
Echter, de route over de Carretera Panamericana zorgde dat ik mijn gedachten niet bij het boek kon houden en trok mijn aandacht steeds naar buiten.
Die beukende golven van de Pacific en dan Don Henley's 'Boys of Summer' op de koptelefoon terwijl de zon langzaam plaats maakte voor de schemering... Zalig!!

Wat een drama trouwens, die rit! Iedereen kwam geradbraakt uit de bus gekropen.
Het voornemen om te gaan stappen die avond hebben we maar genegeerd en zijn gelijk na aankomst ons bedje in gedoken.

Het verkeer hier is wederom dramatisch, het is een getoeter van jewelste en geen hond weet wie voorrang heeft. Oversteken is nagenoeg spelen met je leven.

In de ochtend zijn we het stadje gaan verkennen, waarbij we ook de lokale markt bezocht hebben.
Het is een bonte verzameling aan geuren en kleuren; allerhande bloemen, fruit in alle kleuren van de regenboog, kippen met de poten en tenen er nog aan, gedroogde kikkerskeletjes en lama foetussen.

Wat, lama foetussen..?! Ja, foetussen van lama's inderdaad.

Op een dakterras op Plaza de Armas hebben in de zon een jugo con
leche gedronken, terwijl we genoten van het uitzicht op de vulkanen El Misti, Chachani en Pichu Pichu.
Om op dat dakterras te komen moesten we 4 trappen omhoog. Halverwege dacht ik dat mijn hart uit m'n borstkas zou klappen; het ging tekeer als een malle. Ik schrok ervan! Onmigelijk dat m'n conditie zó slecht was! Maar het is schijnbaar normaal. Onze lichamen zijn (nog) niet gewend om op deze hoogte inspanning te leveren. Al ons hardlopen ten spijt...
Arequipa ligt op 2425m en ons gestel moet gewoon wennen.
Dat gaat nog wat geven voor de Inca Trail...

Iris en ik zijn vervolgens weer alleen op pad gegaan en hebben zowat elk souvenirwinkeltje van het stadje wel gehad.
Iris heeft zich tegoed gedaan aan de Alpaca truien, schoenen en oorbellen.
En mijn huis-tuin-en-keuken Spaans verbetert met de dag.
Alleen zo verdomd jammer, dat wanneer je eindelijk al hakkelend en met handen en voeten uit je woorden komt, je gelijk in 30 seconden een antwoord als een compleet boekverslag terug krijgt. En jij staat er dan weer bij te kijken als een bakvis...

In het stadje bevindt zich El Monasterio de Santa Catalina, wat praktisch een stadje binnen de stadsmuren van Arequipa is. Een prachtig groot klooster met straatjes in terra, blauw en wit. Met overal kleine nisjes en gangetjes en binnenpleintjes vol bloeiende geraniums. En dat alles onder een strakblauwe hemel. (Btw, hoe is het weer thuis?? ;))
Bovenop de koepel had je weer een prachtig uitzicht op Arequipa en Chachina en El Misti.

Met de groep zijn we gaan eten in een klein tentje dat waarschijnlijk aandelen heeft in Salar de Uyuni, aangezien ze een beetje té scheutig waren met het zout. Gelukkig zat ik veilig met mijn Caesar Salad. Althans, dat hoop ik dan maar..
We wilden graag de avond afsluiten met een dansje, drankje en/of liedje. Maar de karaokebar was dicht en de dancings waren waardeloos, maar happy hour maakte veel goed inzake de drankjes!

Op vrijdagochtend zijn we op weg gegaan naar Chivay, de Colca Canyon. Op deze weg passeerden wij een pas op 4910 meter hoogte.
We werden dan ook gewezen op de kans op hoogteziekte en kregen advies hoe we dit konden voorkomen. Coca bladeren, coca caramel, coca toffees...
Ik ben meer van de wijn en het bier dan de drugs (eigenlijk helemaal niet van de drugs, maar dat terzijde), maar de lokale mensen hier zullen het wel weten. Een beetje het u vraagt, wij draaien idee.
Dus, een pakje coca bladeren en toffees ingeslagen en vamonos!

GAT
VER
DAMME.
Niet te nassen. Het proeft een beetje naar bittere, rauwe spinazie. Iris en ik zaten braaf op één blaadje te knabbelen, toen ons werd medegedeeld dat we minstens een stuk of 20 tegelijk moesten nemen.
Al snel was m'n hele mond verdoofd, alsof ik net terug was van de tandarts. Heel apart. En smerig.
De toffees waren een stuk beter te verhappen.

Een andere tip was veel water drinken. Zeer veel water.
Het duurde dan ook niet lang of iedereen had een blaas ter grootte van een basketbal. Sommigen maakten de keuze om tussen de vicuñas achter een struikje te gaan. Anderen wachtten liever tot de stop iets verderop.
Daar een triplés gedronken; een brouwseltje van coca bladeren en twee andere kruiden.
En dan ben je vdmme twee maanden bezig geweest om Diamox te regelen...

Een uurtje verderop kwamen we bij El Mirador de los Andes, het hoogste punt op deze trip door het nog relatief jonge gebergte (niet dat ik er bij was toen het ontstond...)

Vanaf 4910 m kregen we een prachtig uitzicht voorgesteld op de omliggende vulkanen, waarvan er één actief was en die op dat moment een klein wolkje rook uitspuugde.
Er was ook een zgn Inca toilet in een provisorisch stenen hutje bergop. Het laat zich raden dat het niet meer was dan een gat in de grond.
Maar ja, when a woman's gotta go, she's gotta go. Dus ja, dan ga je.
De wind gierde door het hutje en het was op momenten lastig mikken. Broekspijpen zijn gelukkig droog gebleven.

De weg vervolgens al slingerend weer terug een vallei in, waar we op een uitzichtpunt uitkeken over Chivay.
Op dat punt stonden lokale vrouwtjes hun waar aan te prijzen. Tussen hen in stond een baby alpaca van 2 maanden. Gaby moest natuurlijk op de foto met dat diertje. Ik hurkte naast die lieverd en het beestje drukte gelijk zijn koppie tegen het mijne aan. Ik smolt ter plekke!! Zó lief!!
Alleen de roep om mamma alpaca brak m'n hart. Grote softie die ik ben...

Bij aankomst in het hotel, zijn Iris en ik gelijk in onze bikini's geschoten en zijn we naar de thermale bronnen gegaan. Af en toch best handig, zo'n vulkaan in de buurt!

Morgen staat het wekkertje op 4.45u en gaan we op weg naar de Colca Canyon, alwaar we zeeeeeer hard hopen om condors te zien! De kans is 50/50.
Of we zien ze wel, of we zien ze niet.

Hopelijk is iedereen dan een beetje opgeknapt. Want we moeten weer de 4910 meter zien te overleven. Iets wat mij goed of afgegaan (afkloppen!!)

Tot dan dan!! Xx