Wat ruiiiiist er door het struuuuuiiiikgewas...?!

Wat ruist er dooor het struuuuuiiikgewas…?!

Nou, we ziijn er inmiddels achter, maar daarover straks meer…
Allereerst mea maxima culpa dat ik niet eerder geupdate heb, maar het zal niet zo verwonderlijk zijn dat ik compleet verstoken was van internet in the middle of niks…
Dus hier issie dan; de langverwachte blog!
Gelijk alles, dus ga er allemaal maar eens goed voor zitten!!

Woensdagochtend 4 mei zijn we met de safaritruck vertrokken uit Kaapstad, terwijl in het hotel juist een heuse film werd opgenomen. We moesten dus pontificaal met backpacks en al langs alle acteurs en camera’s… Russell Crowe was er helaas niet bij, dus voor mij persoonlijk was het niet zo bijster interessant…

Erna zette de reis zich voort richting Cederbergen.
Halverwege de rit erheen nog inkopen gedaan voor de komende (kampeer-)dagen. Nog een paar flesjes Suyd-Afrikaanse wyn en HOPPA! Ready to go!

Geloof wel dat je, om reisleid(st)er te worden, een tijdscalculatie moet hebben van lik-m’n-vestje.
Zowel die van vorig jaar, als ook de huidige kan er geeen hout van!
“It’s about 30 minutes!”..
Ja daaaag!! Dik anderhalf uuur later waren we nog niet waar we wezen moesten!
Na een behoorlijke rit zijn we gaan picknicken op een heel idyllische plek; langs de snelweg…

Afijn, iets na 16u ’s middags kwamen we aan op de camping Sanddrif.
Daar moesten we ons tentje opzetten….
Het ging eigenlijk wonderwel redelijk makkelijk. Al had de positiebepaling iets beter gekund…
Wat een nacht!!!
Wat blijkt; Eric-Jan. Eentje van de groep snurkt als een of ander pre-historisch dier!!Ongelooflijk!
En ons tentje stond op ongeveer 10 meter bij hem vandaan… OI!
Goeie godjes, wat kan die gast ronken!!

Heb geen oog dicht gedaan! Mijn voeten waren net ijsblokjes, dat gesnurk van Eric en halverwege de nacht klonk er ineens een gekraak en geraas in een van de bomen achter ons tentje…
Een hels kabaal!
Niet veel later weer dat geraas…
Ik luisterde of ik wellicht nog iets hoorde, aangezien er in dat gebied ook bavianen en luipaarden zaten. Maar verder bleef het doodstil…

In de ochtend zeiden meer mensen het gehoord te hebben,maar niet te weten waar het nou vandaan was gekomen.
Later zag ik onder een van de bomen 2 enorme takken liggen, die dus met luid gekraak naar beneden waren gekomen…
Niet zo verwonderlijk met al dat gezaag van Eric-Jan!

Tja, vrees dat we in de nationale parken niet hoeven te hopen op wilde dieren om onze tent, daar de beesten vast en zeker een blokje omgaan vanwege het gesnurk!!

Helemaal brak zijn Monique en ik toen begonnen aan de klim naar de Wolfberg Cracks. Dit zijn 3 grote spleten bovenin een berg, die een beetje weg hadden van een wolvenklauw.
Ok, ok… je moest er een beetje fantasie voor hebben, maar goed, het droeg de naam “wolf”, dus ik wilde die kloven zien…

Halverwege had ik al spijt.
Mijn benen deden nog zeer van de klim bij Kaap de Goede Hoop en Cape Point en dan ook nog eens dit erachter aan..!
Het was één grote klim- en klauterpartij over zand, kiezel en grote,scherpe rotsen.
Alles goed en wel. Totdat ik bijna boven was. Hier moest je over een enorme rotsspleet stappen.
Het was hier dat ik er echt serieus aan dacht om rechtsomkeert te maken…
Zó dichtbij en dan bevangen worden door de hoogtevrees… is zó ontzettend frustrerend..!
Uiteindelijk met de hulp van Henk en Monique tòch eerder gegaan, maar niet zonder een paar traantjes gelaten te hebben… (dèjá vu…)
De avonturier met het kleine hartje…
Maar volgens Evelien was dit moeilijker, enger en zwaarder dan de Kilimanjaro…mooi! Aangezien die ook nog op mijn lijstje staat… (maar eerst Zuid Amerika, als Godblieft...!!)

Eenmaal boven liep je in een enorme kloof en het uitzicht dat volgde was wel erg mooi!
Op de weg naar beneden wel behoorlijk op mijn gat gevallen, maar “gelukkig” heb ik een groot contactoppervlak… ;)

De weg naar beneden was bijna net zo zwaar als de weg naar boven, want door de vermoeidheid begonnen mijn benen te zwabberen. En om dàn al hoppend en springend van steen tot steen je evenwicht te bewaren was een hels karwei…
Het weer aldaar was koud en vochtig en we keken er niet echt naar uit om wéér in die muffe tent te moeten kruipen, maar gelukkig was het zover nog lang niet.

Later die avond werden we wel getrakteerd op een rasechte “Braai”, oftewel een barbeknoei.
Er zijn ook nog 3 flessen wijn doorgegaan (met name door Carla, Mo en mij) en toen we ’s avonds onze tanden gingen poetsen zei ik tegen Mo dat we gerust konden gaan plassen, aangezien ik een pakje papieren zakdoekjes had meegenomen.
Toen ik ze uit mijn zak haalde, bleek het mijn poncho te zijn…
Het laat zich raden dat het na 3 flesjes wijn en een zware dag leidde tot grote hilariteit in het wc-hok… we lagen gewoon dubbel!

Donderdagochtend zijn we verrekte vroeg vertrokken om een lange afstand te overbruggen naar de Oranjerivier.
Was echt wel een stukkie rijden.

Maar wat een prachtig plekje om je tent op te zetten!
De kampeerplek lag vlak naast de Oranjerivier en was gewoonweg super! De rivier vormt de naturlijke grens tussen Zuid-Afrika en Namibië en je kon vanaf de kampeerplek gewoon Namibië zien liggen! Whaaaa!!
Op de camping liepen twee honden, een labrador retriever en een pitbullachtige…
Need I say more? ;)
Die beesten waren dol op aandacht en kwamen gewoon aan je voeten liggen. Wat een top-beestjes! Sam en Muftu heetten ze. Eric hebben we verbannen naar de andere kant van het veld, want het was echt gewoon niet te doen met dat kabaal van hem.

En jawel hoor, ondanks de afstand hoorden we hem nog steeds. Waardoor we wéér de slappe lach kregen toen we wilden gaan slapen!
Nòg grappiger was toen we in de ochtend vernamen dat de pitbull naar de tent van Snurkmans was geslopen en een partij heeft terug staan grommen tegen het gesnurk…!!

De volgende ochtend zijn we een heerlijke kanotocht gaan maken over de Oranjerivier.
De sterkste van ons twee moest achterin, want die moest dan ook sturen. Bij Mo en mij is dat een close call, dus Mo’ke achterin.
En waar ik probeerde een mooie slag te pakken te krijgen, was zij met opzet aan het tegensturen, waardoor we enkel rondjes draaiden! Linksom... toen weer rechtsom...
Enkel pirouetjes! Leek wel een waterballet!!
We zijn uiteraard door en door nat geworden (uiteraard dacht ik dat het wat ondieper was dan daadwerkelijk het geval was, zodat ik tot mijn middel in het water zakte..., maar ach, in dit weer geeft dat niks!)
Het weer was daarr niks vergeleken met Cederbergen; het was droog, ja soms zelfs heet en het kamperen was een stuk aangenamer dan de voorgaande nachten.
Douchen daar moest je in een rieten hutje, waar alleen koud rivierwater voorhanden was. Goddank ben ik gewend aan wisseldouches, dus ik kon het wel hebben, maar voor anderen was het toch geen pretje.

De jonge heren van de kanotocht (A.J. “Danger” Dave en Fabian) hadden ons uitgenodigd voor een feestje diezelfde avond. Die uitnodiging hebben we uiteraard aangenomen! Iedereen van de groep heeft die avond behoorlijk in het glaasje gekeken, want tja, de drank kostte er vrijwel niks!!
We hebben zelfs de Macarena staan dansen op tafel….
Ik ben die avond eerder terug gegaan naar de tent dan Monique en merkte dat ie niet compleet leeg was; Muftu, de pitbull-achtige had zich languit neergeplant op Mo d’r matrasje.
Ik ben er maar naast gekropen, met de gedachte gewoon te wachten tot Monique terug kwam.
Ik was toch nog in slaap gevallen en vond Monique de volgende ochtend tegen 6 uur aan het voeteneind. Muftu had zich de hele nacht niet bewogen en zij had zich och gerrem in allerlei bochten gewrongen om toch een plekkie te krijgen op haar matrasje, met het voeteneind van de slaapzak als heeeeel klein dekentje…
Toen ik haar zo zag liggen barstten we allebei in gieren uit, natuurlijk!

Eenmaal opgekalefaterd zijn we de grens overgestoken naar…. Namibie!!!!
We moesten onderweg nog boodschappen doen en daarvoor zijn we een dorpje ingereden dat enkel bestond uit rieten huisjes. Riet. Volledig van riet.
Maar de plaatselijke spar was dan wel opgetrokken uit beton… Heel maf.
Ik stond nog buiten te wachten toen er een klein meisje naar me toe kwam rennen. Ik schatte haar een jaartje of 4,max. In haar beste Engels zei ze hallo, en ze bleef me maar met die donkerbruine ogen aankijken…

De tent hebben we die avond opgezet in Hobas. Een gehucht in werkelijk the middle of nowhere. Er was niks te doen. Wel zijn we die avond naar de zonsondergang gaan kijken boven de Fish River Canyon… Erg mooi. Maar ik ben dan ook wel echt een sukkel wat zonsondergangen betreft… ouwe trouwe romanticus :)

De volgende dag hebben we koers gezet richting de Namib woestijn. Het was een erg lange reisdag, maar we hebben onderweg wel pofadders, springbokken, oryxen en jakhalzen gezien. Oh ja, en struisvogels. Een hele hoop, want daar gooien ze je hier dood mee….

Woestijn. Ik verwachtte een hele hoop zand, maar doordat het extreem veel geregend heeft de laatste tijd, staat het woestijngras erg hoog. Pastelkleurig woestijngras… en ja hoor, daar ging mijn fantasie alweer. Gewoonweg prachtig!

Ergens in die woestijn lag de ranch alwaar we kampeerden. Prachtige plek. Zo stil.
Je zag nog geen vliegtuig in de lucht.
Wel sterren. Duizenden. Miljoenen.
De melkweg en het Zuiderkruis zijn niet te missen hier. Zó magisch mooi!!
Zuiderkruis bestaat uit slechts 5 lullige sterretjes, maar ik vond het zó enorm bijzonder.

De ochtend erna zijn we de berg gaan beklimmen die naast de camping plek lag.
Venijnig rotkreng.
Na Cederbergen had ik al gezegd; dit doe ik dus nooit meer. Maar ik werd gewoonweg naar boven getrokken. Ik wilde gewoon gaan! Lieve help! Straks vind ik klimmen nog leuk ook!
En ja, ik vond het super! Het was echt zonder pad, langs en over allerlei rotsen en door hoog gras.
De afdaling was natuurlijk weer naadje, want daar kwam mijn hoogtevrees weer opzetten. Maar het is goed gegaan. Langzaam op het gemakkie de weg naar beneden gezocht. Sommige stukken gewoon op de billen over een rots naar beneden.
Ging hartstikke lekker, totdat ik met mijn kont VOL, maar dan ook VOL in een doornstruik terecht kwam. Allemachtig, ik voelde het ’s avonds nog!
Na al dat klauteren zien mijn benen uit als dat van een luipaard; bruin gebronsd en vol donkere plekken (lees; blauwe plekken). Die van Mo zien eruit alsof ze een potje geworsteld heeft met een leeuw; vol schrammen…

Diezelfde avond zijn we met 4 man gaan paardriijden op echte wilde paarden, die nog maar net getemd waren.
Oppe, oppe baike…
Ik reed Silverado. Een witte hengst. Duidelijk eentje met een eigen willetje. Eerst geen puf (totdat ik zei; I want to ride you like a pony, en hoppa… daar ging ie ;))
O hemel, wat was dat mooi; op een paard, door de doodstille woestijn. Het enige geluid kwam van de stappen van de paarden en het wuiven van het woenstijngras in de wind.
Zag er zo schitterend uit; dat wiegen van dat gras, net golven die over het land spoelden, in die doodse stilte...
Chris, de gids, vertelde dat er in dat gebied enorm veel luipaarden zaten. Maar wederom was het gras te hoog om ook maar een enkel dier te spotten.
Ik zal er alleen wel rekening mee moeten gaan houden dat de bevolking hier het Maastrichts dialect goed kunnen verstaan.
Halverwege de rit zei ik tegen Monique (in dialect!) dat ik praktisch kon flossen, daar mijn string zowat achter mijn oren zat. En ja, Chris barstte in schaterlachen uit. Damn.

Toen ik die avond naar mijn tentje liep dacht ik; boooooh! Luipaarden! En vervolgens; Hmmz....ik kan misschien toch maar beter maken dat ik die tent in kom!!!

De ochtend erna (vergeef me, ik ben de dagen kwijt; die doen er hier helemaal niet meer toe!)
Anyway, de ochtend erna om 5 uur ’s ochtends met Carla opgestaan om naar een bijzonder iets te kijken; rond die tijd zouden Venus, Mercurius, Jupiter en Mars aan de hemel te zien zijn.
Terwijl we stonden te wachten kon ik niks anders dan gebiologeerd naar de sterrenhemel kijken. Voor mijn gevoel heb ik echt uren staan staren. Zóveel sterren. Zóveel…. En zo schitterend. En dat in al die stilte.
Voor ik er erg in had, had ik een traan over mijn wangen rollen. Zo bijzonder mooi vond ik het...
Heb ook 5 vallende sterren gezien. En ik heb voor een hele hoop mensen wat gewenst!

Op dag 11 zijn we aangekomen in Sesriem, een plaatsje vlakbij de Sossusvlei, waar ik persoonlijk zo naar had uitgekeken.
In Sesriem zelfs is weer geen hout te doen, al zijn we wel weer gaan kijken naar een prachtige zonsondergang in wéér een andere kloof.
En jawel hoor; Gaabske kon het klauteren niet laten. En wat geeft een blauwe plek meer of minder nou…??

De 12e dag was dan een van mijn persoonlijke favorieten; de zonsopkomst vanaf Dune 45 (denk wel de bekendste duin van Namibië)
Om 5 uur opgestaan en met een stuk of 50 andere toeristen die helse toer door zacht zand naar boven gemaakt. Gek genoeg geen last van hoogtevrees, ook al is die duin ook een dikke 120 meter hoog.
De zon kwam op, en zette de hele omgeving in brand; de lucht kleurde paars, oranje, geel… en de stralen reikten boven de bergen en wolken uit; net een gekleurde krans!
Erna zelfs nog met Mo’ke verder gelopen voor wat mooie foto’s van die bloedrode duinen. Adembenemend. Letterlijk en fguurlijk!
Toen verder gegaan naar de Sossusvlei en weer een van mijn favorieten; de Deadvlei; een drooggevallen oase met enkel dode bomen. Zó magisch en surrealistisch! Het was een dikke 20 minuten lopen door de woestijn, in bloedhitte… maar oh, wat was dat mooi!
Zwartgeblakerde bomen op een wit-uitgeslagen zandvlakte, tussen bloedrode zandduinen en een azuurblauwe hemel. Doodste stilte.

Afgelopen vrijdag (13 mei) zijn we aangekomen in Swakopmund. Een klein stadje waar enorm veel Duitsers wonen en bivakkeren.
Esther, TK en Marc ( de reisleidster, de chauffeur en kok) zouden ons mee nemen op stap. Ze zijn alle 3 “Zims”, Zimbabwenezen, Zimbabwianen, of hoe het ook heet; in elk geval; locals van Zimbabwe.
En ja hoor; daar gingen we; naar de Makiti Bar, in een of ander township.
We waren de enige 6 'Mzungu' (oftewel blanken) in een meute waar het zwart zag van de mensen. Letterlijk. Ze stonden overal, op straat, bij de auto’s, in de auto’s en uiteraard in de bar. We werden bekeken alsof we een of andere attractie waren. Maar we zijn gewoon mee gaan dansen en al snel werden we geaccepteerd. Op een gegeven moment kregen we zelfs dansles van een paar kerels. Was echt een geweldige ervaring! Heel bizar!
Later die avond zijn we weer terug gegaan naar Swakop en zijn een of andere nightclub binnen gegaan. Ook daar weer enkele uurtjes de dansvloer onveilig gemaakt.
Plots zei Frank; “Denk je dat we op zijn minst 10 man mee krijgen in een polonaise?”
We probeerden het, en jawel hoor; in een mum van tijd danste geen enkel mens meer alleen, maar liep in de grote sliert mee.
HOE MAF is dat?!?!
Ooit een neger in een polonaise gezien??! Nou, ze deden allemaal mee hoor! En nog wel op housemuziek! Ik had compleet de slappe lach.

Zaterdagochtend zijn Monique en ik gaan sandboarden, net buiten Swakopmund.
We kozen de liggende variant; op een triplex plank. Meer is het niet; slechts een plank.
En ja hoor, Gaabske stond alweer met knikkende knietjes bovenaan de 100 meter hoge duin.
We begonnen met “Little Nellie”, voor mijn gevoel toch al een erg steil kreng. En hoe kon het ook anders; Gaabske was dan ook de eerste die er van af vloog! WIPE OUT!
Zand all over the place.
Vervolgens “mochten” we een categorietje steiler (hè vdmme… Little Nellie ging net zo “lekker”…)
Maar goed. Weer met mijn hart in de keel op die plank gaan liggen, plank iets omhoog gekruld, beentjes omhoog en gaaaaaaaaaaan!!!
*niet eraf gevlogen*
Net wanneer ik dacht “heej, dit is wel gaaf”, mochten we wéér een stapje hoger. Godverju.
Toen was Lizzy aan de beurt, een helling die ze the “good one” noemen van the Evil Twins.
Evil Twins?! What the hell???? Hoeveel steiler wil je gaan man?!
Maar wanneer ik eenmaal gleed gaf het wel een enorme kick!!
Na Lizzy, the good one, mochten we een tandem schuiver maken. Ik voorop, Mo bij mij achterop. Alleen een beetje jammer dat ik halverwege een lading zand in mijn giecheles kreeg, waar ik de hele dag nog last van had….

Maar toen… toen moesten we Dizzy overwinnen… de evil one van de twee kwaaie tweelingzussen. Onderaan (VER onderaan!!) stond een knakkert met een speedgun om je snelheid op te meten. Goede godjes. Ik poepte 7 kleuren.
Er zat ook nog een bult halverwege… dus ik zag mijn geest al kruipen…
Ok… verstand op 0 (moeilijker dan je zou denken). Goed onthouden dat je de voorkant omhoog moest blijven krullen (je wilt niet hebben dat de voorkant van de plank zich in het zand graaft terwijl je een rotvaart maakt)
Schietgebedje gezegd en gegaan…
Bij de bult kwam ik zelfs van de grond los en kwam zodoende dan ook weer hard op het zand terecht. (met als gevolg dat mijn hele heup en het gebied eronder onder de blauwe plekken zit)
En beneden gekomen had die knakkert mijn snelheid gemeten van maar liefst 74 km/u!
74 km/u. Op je buik! Op een triplex plank! Zonder kreukelzone!
Te absurd voor woorden als je er over nadenkt, maar jeetje mina! Wat was dat meeeeega!!
Erna nog een keertje van Dizzy afgegaan (al stond ik boven weer met het zweet in de handjes)
Na de laatste run kregen we een heerlijke lunch. Wat wel welkom was, want na elke afdaling moest je die rotduin ook weer omhooog ploeteren!!
En een heerlijk Namibisch biertje erbij…
Ik had erna wel zand op plekken waar ik nog geeneens van wist dat ik er gaten had…

Ik probeer mezelf er nog van te overtuigen dat ik bij Victoria Falls wel durf te gaan bungee jumpen. Maar vrees dat dat ijdele hoop is…
(dat zal morgen of overmorgen al zijn, maar op dit moment denk ik eerder aan hypnotherapie om van die hoogtevrees af te komen)


****


Het is nu zondag 15 mei. Ik typ deze blog alvast voor op Carla’s laptop (waarvoor mijn welgemeende hartelijke dank), zodat, wanneer ik eindelijk wi-fi heb, ik dit gelijk kan posten. Anders is het niet te doen.
Vraag me niet waar we nu zitten. Ergens in de buurt van de Brandberg, in Damaraland. Morgen gaan we rotstekeningen bekijken en erna door naar Etosha!

Hoop dan eindelijk eens wat wilde beesten te zien, want dusver heeft het ons niet meegezeten…

*Nieuwe update
Het is inmiddels dinsdag 24 mei en ik zal verder gaan waar ik gebleven was*

Op maandag 16 mei zijn we naar de White Lady paintings gegaan; een stel rotstekeningen van een jaartje of 5000 oud.
Erg prettig was dat de wandelroute erheen onder water was gelopen door de hevige regenval van voorgaande maanden.
Het was een bergachtig pad en op maar liefst 9 plekken moest je je schoenen uittrekken om door het water te waden.
Nu kon je kiezen; in het water lagen ofwel glad afgesleten steentjes die spek en spiegelglad waren; of steentjes die je wel houvast gaven, maar die verrekte scherp waren.
Kiezen tussen 2 kwaden dus. Met als gevolg dat ik zelfs de schrammen op mijn tenen heb…
De schildering van de White Lady portretteert echter niet een witte dame, zoals je zou verwachten, maar een sjamaan in trance.Eromheen waren allemaal wilde dieren geschilderd. Als je dan bedenkt hoe oud dat is….

De dag erna zijn we dan eindelijk op weg gegaan naar Etosha National Park!
En ja hoor, we waren nog geen 5 minuten binnen de poorten van het park of we zagen al een hele colonne giraffes! Ik zag de eerste giraffe van de dag, wat mijn –schijnbaar volgens traditioneel geloof- een geluksdag opleverde.
Leuke traditie, denk dat ik ‘m ga invoeren in NL. Al zullen de geluksdagen daar dan schaars zijn :)
Hop, wij verder riijden en tadaaa! Ik spotte de eerste black rhino! Helaas schrok het arme dier zo erg van onze rammelbak dat ie meteen het hazenpad koos.
Ik hrb net nog een glimp kunnen opvangen van zijn neus (en hoorns!), de rest van de groep mocht zich tevreden stellen met een weghobbelend achterwerk…
Afiijn, dat beloofde dus veel goeds!!
Erna de tent opgezet in Okakeujo en toen de avond was gevallen hoorden we de jakhalzen naar elkaar huilen. Wat een ervaring!
Op weg naar Okakeujo had ik al wat dreigende wolken gezien en niet lang na het invallen van de duisternis brak een enorm onweer los. ZO gaaf!! Pikdonker, helderwitte lichtflitsen en het geluid van wilde dieren. Ik kreeg er gewoonweg geen genoeg van!
’s Nachts nog een paar keer gewekt door het gehuil van de jakhalzen en het gebrul van leeuwen!
Je kunt je dus wel voorstellen dat ik erg veel zin had in de game drive de volgende ochtend,..

Helaas, de game drive viel tegen. Bijna niks gezien, op wat impala’s, gemsbokken, jakhalzen, zebra’s en giraffes na.
Geen olifant, geen rhino, geen leeuw!
’s Middags herhaling. Wederom geen succes. Al hebben we toen wel 2 leeuwen gezien; een leeuwin en een jong mannetje.
Doordat het land zo veel water heeft gekregen in het regenseizoen is water overvloedig en het gras nog steeds te hoog.
Maar goed, niet getreurd. We reden de dag erna door naar Namutoni, ook in Etosha, dat bekend staat om een nòg dichtere wild life concentratie.
En ja hoor; in de buurt van het andere park zag TK (de chauffeur) een kudde olifanten.
Een kudde! Ik telde maar liefst 26 stuks! Ook van die hele kleintjes!! En ze kwamen op ons af! Op een gegeven moment stonden we nog geen 10 meter van ze af!
Wat eenh schouwspel en wat een prachtig moment om oog in oog te staan met zo’n oerkracht!! Ik had kippenvel tot op mijn knieën! Zó waanzinnig!
’s Avonds hebben Monique en ik een night game drive gemaakt.

Als eerste spotten we de in rijke getale aanwezige springbokjes en impala’s weer.
Niet veel later galoppeerde een giraffe langszij ons voertuig. Mijn hemel, wat een gevaarte!!
En ook hier weer; weinig succes. De zebra’s, gnoes, bokjes, giraffes… alles was in diepe rust…
Wat een surrealistisch beeld!
Stel je voor, de savanne/woestijnvlaktes, badend in het melkachtig licht van de volle maan.
Schaduwen overal. (Net een scène uit een film zoals bijvoorbeeld Labyrinth.) Je zag dingen die er niet waren, je hoorde overal geluiden…
Maar toch was alles in diepe rust…
Totdat…

Ergens ver buiten de hekken van de “veilige” camping sloegen de impala’s alarm. Een zwaar onheilspellend, schrapend, blaffend, krassend geluid. Damn, daar gingen je haren van overeind staan.
Bedenk; je zag bijna niks. Gelukkig lichtte de maan een beetje bij. Maar weer enkel die spookachtige schaduwen van struiken, bomen en woestijngras..
Het safarivoertuig minderde vaart en we hoorden een vaag diep gebrom. Iedereen hoorde het en werd doodstil… De bokjes bleven in paniek en keken allemaal dezelfde kant op, teken dat er dus werkelijk iets loos was.
Een giraffe galoppeerde weg van de plek waar de impala’s elkaar aan het waarschuwen waren. En galoppeerde weer terug.
Een zebra hinnikte ook een alarm en de impala’s maakten continu dat enge, krassende geluid.
Ineens wéér een brul/grom. Het was geen brul en het was geen grom, maar het was een geluid dat uit het diepste van het wezen kwam dat het geluid maakte.
Het moet een enorme leeuw geweest zijn, want die grom ging door merg en been. Hij resoneerde in mijn hoofd en kwam er weer uit bij mijn tenen.
Om zo’n geluid te produceren moet Simba wel ècht een enorm gevaarte zijn geweest!
Maar je zag niks!
Je hoorde voetstappen door het gras, je hoorde het niet zo ver bij je vandaan ritselen en je wist gewoon niet waar je moest kijken!
Ik geloof dat , als dat diing naast de truck had gestaan, ik het bij lange na niet zo eng en spannend had gevonden. Maar gewoon het feit dat je niet wist, wáár en hoe ver ie van je verwijderd was…
Ik wist niet of ik in mijn broek moest plassen van spanning of moest schreeuwen van opwinding.
Iedereen hield de adem in.
Maar, my luck, niks te zien.
Volgens de chauffeur was het een leeuw geweest die waarschijnlijk een jonge giraffe te grazen had genomen. Vandaar ook dat moeder giraffe steeds wegrende en terugkeerde op de plaats delict…
Die nacht heb ik heel onrustig en bizar gedroomd. En nog, als ik eraan terug denk gaan me weer de haartjes in mijn nek recht overeind staan.
Erna niks meer.
Best frustrerend; 60 euro voor die drive, terwijl ik thuis op mijn gemak ruim 1,5 uur lang van The Lion King kan genieten...

De volgende ochtend, 19 mei zijn we naar Divundu gegaan, onze laatste plaats alvorens we naar Botswana doorreizen.
Niet veel bijzonders te vertellen, afgezien van het feit dat ik weer last heb van mijn buik. Maar net zoals vorig jaar, samen met een man of 6 anderen… Leuk ook dat mijn vriendinnetje totaal geen compassie met mij had. Die avond heb ik ook nog een mot afgeslikt (geen woordspeling)

Halverwege de nacht speelden maag en darmpjes dusdanig op dat iedereen me heeft kunnen horen.
Toen we 's ochtends op de safaritruck stonden te wachten, bood ie me al zwijgend een banaantje aan...

Op vrijdag hebben we weer een stempeltje in onze paspoorten erbij gekregen.
Botswana!!!
Daar zijn we per mokoro, een houten kano, de Okavango Delta ingegaan.
Wat een oase van rust moest zijn, werd voor Monique een ware hel.
We gingen voorop. Top!
Totdat bleek dat we niet enkel over het water gleden, maar pontificaal door het riet gestuurd werden! Overal beestjes! OVERAL!
En arme Mo met haar arachnafobie.
De mokoro zat vol met spinnen. En geen kleintjes!
Nu heb ik niet zo’n heilige angst als dat Mo’tje heeft, niettemin hoef ik niet zo’n ding mijn broekspijp in te zien kruipen. (wat dus uiteindelijk gebeurde)
Gatverjakkie, wat een dingen!
Op een gegeven moment hoorde ik Mo zeggen: “Blief zitte, hè vrund!” Oftewel, ze had er eentje gespot die voor haar zat.
Ik, op mijn beurt, had ook zo’n “vriendje” in mijn buurt.
Af en toe hoorde ik Monique haar slipper neerkomen, waarmee ze de achtpotige rotzakken elimineerde.
Plots paniek. Mo d’r vriendje was m gepeerd.
Mijn reactie: “Houston, we have a problem; mi amigo desaparacio! Elvis has left the building!” Ook mijn achtpotige vriend was pleite.
De mokoro tocht was dus allesbehalve ontspannend!
Aangekomen op het eilandje hebben we een bushcamp opgezet, wild kamperen dus.
De volgende ochtend stond Monique haar tanden te poetsen, toen er achter onze tent een olifant stond! Zó dichtbij!!

Diezelfde dag hebben we een lokaal dorpje bezocht (nadat we terug waren gevaren) en dan besef je je pas hoe goed je het thuis hebt!
Die mensen hebben er NIKS, nada, nop! Ze lopen in lompen en leven van wat ze zelf verbouwen. Maar ze zijn zó vrolijk!
De kinderen renden om ons heen en vonden het maar al te prachtig dat we foto’s van ze maakten en dat ze erna zichzelf op het schermpje terug konden zien.
Één op de vijf inwoners is er besmet met HIV, een redelijk verontrustende gedachte. Een moment wat je toch wel weer met beide benen op de grond zette..

De dag erna terug naar Namibië waar Mo en ik halverwege de nacht de tent van Casper een halve slaq gedraaid hadden. Zonder zijn medeweten natuurlijk. Zodoende dat er een raampje op de plek van zijn "deur" zat.
Hilariteit ten top toen hij ’s nachts na een bachanaal terug keerde en probeerde zijn tentje binnen te komen. Frank, die al in zijn eigen tentje lag te slapen kreeg de schuld...
Als straf werd onze tent omgedraaid waar ik op dat moment al in lag. Man, gelachen!!
Na een korte nacht zijn Monique en ik foto’s gaan maken bij een Baobab; een immense boom!
Erna weer doorgekacheld naar Botswana. Goodbye Namibia!!!

Het is dus nu 24 mei en vanochtend hebben we een gamedrive gemaakt door Chobe NP, dat bekend staat om zijn MEEEGA olifanten populatie.
En je raadt het al; geen olifanten gezien.
Ik zie hier een rode draad, jullie ook? GVD!

Vanavond de laatste nacht kamperen. Goddank, want het was een uitputtingsslag.
Het kamperen an sich is ok, alleen dat continue opzetten, afbreken en dan met name die dunne matjes!!
Aan het begin van de nacht denk je: 'Ach, het gaat best!'
Maar nog geen uur verder heb je het gevoel dat je kampeermatje verschwunden is en je op een bamboe placemat van de Xenos ligt!
Nu hoef ik niet per se luxe, maar comfort is zeker een must!
En dan de slaapzak..
Motje-lief, hartstikke bedankt dat ik je slaapzak mag lenen, maar ik kan er niet aan wennen!
Ik wurg mezelf!
Het is zo'n mummy slaapzak, met muts.
Halverwege de nacht (na wat woelen),lijkt het wel alsof ik een nachtelijk potje Twister heb gespeeld; rechterarm links, linkerarm rechtsachter, bovenlichaam gedraaid en benen in tegenovergestelde richting...
En de slaapzak daarom heen gewikkeld. Ik word iedere ochtend wakker als een Hema worst, inclusief knikje onderaan...
Na drie weken kamperen ben ik geradbraakt, ik voel me alsof ik 6x onder de safari-truck heb gelegen.
Mijn hele rug lijkt wel op slot te zitten. Van stuitje tot aan nekwervels. En geen mens die me wil masseren. Zelfs Monique niet.
Pffft. En dat noemt zich vriendin… ;)

Maar Mo heeft het nog het meeste gehad met het gekampeer.
Vloeken, schelden, tieren....
Haar woordenschat bestaat ’s ochtends uit: G*dverdomme, gatverdamme en getverdemme. Als er nog varianten met een –i en –u waren geweest had ze die ook vast gebruikt!!
Maar het is de laatste kampeernacht.
Vandaag nog een sunset cruise over de Chobe rivier en morgen naar Vic Falls! ZIMBABWE!!
En ja, zondag ben ik dan alweer thuis.
Met een beetje mazzel, als de Ijslandse vulkaan geen as in het eten gooit, land ik omstreeks 10.30 op Sjiphol...
En dan is het weer over en uit...

Nou, ik ga nog even wat Botswaanse Pula's wisselen en een lunchje scoren en dan weer terug naar de tent.

Heel veel liefs voor allemaal!